Այգու խորքում մի ծուռմռտիկ, մամռակալած հին կոճղ կար: Եվ մի փոքրիկ տղա շատ էր սիրում հենց այդ այգում խաղալ: Սակայն աշխարհում ամենից շատ վախենում էր այդ կոճղին մոտենալ, որն իրեն հեքիաթի միջի սարսափելի ավազակ էր թվում:
- Ավազա՜կը, ավազա՜կը,- բղավում էր տղան ու տուն փախչում:
Մի անգամ, երեկոյան, հայրը բռնեց նրա ձեռքը, ահարկու կոճղի մոտ տարավ ու ասաց.
- Ուշադիր ու առանց վախի նայիր: Ավազակը կա՞:
- Այժմ չկա,- պատասխանեց փոքրիկը,- Բայց երբ վախենում եմ՝ ավազակը հայտնվում է, իսկ երբ չեմ վախենում՝ կրկին անհետանում է:
«Եվ ո՞վ է, որ պիտի չարչարի ձեզ, եթե դուք նախանձախնդիր լինեք բարուն։ Իսկ եթե արդարության համար չարչարվեք էլ, երանի՜ է ձեզ։ Բայց նրանց երկյուղից մի՛ վախեցեք և մի՛ խռովվեք» (Ա Պետր. 3:11, 12):
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի