Զինվորյալ եկեղեցու անդամների ուխտի ուղին՝ հանուն Հայաստան և Արցախ աշխարհի

Եկեղեցական կյանքի անբաժանելի մասն է ուխտագնացությունը, որ ընթացք է դեպի Աստված: Աղոթքի այս ուղին հավատքի մեջ աճելու և կատարելագործվելու միջոցներից մեկն է, որ թույլ է տալիս ուխտավորին ոչ միայն սրբավայրեր այցելել, այլև տեսնել սեփական թերությունները, տկարությունները, ինչպես նաև Աստծու զորությունը, աջակցությունն ու օրհնությունը: Հանուն Աստծու հետ միավորման և հոգու զորացման՝ ուխտավորն ուխտի ճանապարհին համբերում է որոշակի դժվարությունների, ինչն օգնում է գոհունակ սրտով վերաբերվելու կյանքի դժվարություններին և ամեն ինչի համար երախտագետ լինելու Աստծուն։

Հոկտեմբերի 15-ին՝ Սուրբ ավետարանիչների հիշատակության օրը, Զորավոր Ս. Աստվածածին եկեղեցու «Զորավոր արանց» միությունը, ԱՀԹ առաջնորդական փոխանորդ Գերաշնորհ Տ. Նավասարդ արք. Կճոյանի օրհնությամբ, ուխտի մեկնեց Գուգարաց թեմի սրբավայրեր: Վաղ առավոտյան ուխտավորները Զորավոր Ս. Աստվածածին եկեղեցուն կից Ս. Անանիայի մատուռ-դամբարանում միասնական աղոթքի կանգնեցին՝ խորհրդակատար Տեր Վահան քահանա Առաքելյանի գլխավորությամբ: Տեր Հայրը շնորհավորեց ուխտավորներին չորս ավետարանիչների հիշատակության առթիվ և մաղթեց, որ ինչպես չորս ավետարանիչները բարի և սքանչելի լուրը գրի առան ու հայտնեցին ի լուր ողջ աշխարհի, այժմ էլ Տիրոջ օրհնությամբ իրենցից յուրաքանչյուրն իր կյանքով այդ ապրեցնող ավետիսի տարածման մասնակիցը դառնա:

Ուխտի երկարաձիգ ճանապարհն ուխտավորներին առաջնորդեց նախ՝ Սանահինի վանական համալիր (10-րդ դ.), ուր նրանք միասնաբար աղոթեցին և Տիրոջ ողորմածությունը հայցեցին Հայաստան ու Արցախ աշխարհի և Հայոց բանակի համար: Հաջորդ սրբավայրը, որ հյուրընկալեց ուխտավորներին՝ կրկին համախմբելով միասնական աղոթքի շուրջ, Հաղպատի վանական համալիրն էր (10-րդ դ.): Միջնադարյան այս սրբավայրում «Զորավոր արանց» միության անդամները Սուրբ ավետարանիչների բարեխոսությանը դիմեցին: Որպես աղոթակից ունենալով ավետարանիչներին՝ ուխտավորները խնդրեցին Տիրոջից, որ Իր խոսքով լուսավորի, հոգեպես նորոգի և հավատի մեջ ամրացնի ու զորացնի յուրաքանչյուր հայորդու: Հոգենորոգ օրվա վերջին սրբավայրերը, որ այցելեցին ուխտավորները, Օձունի Ս. Աստվածածին եկեղեցին էր (6-րդ դար) և Արդվիի Ս. Հովհաննես վանքը։ Վերջինում իրենց խոնարհումը բերեցին Հովհան Օձնեցու շիրիմին՝ խնդրելով հայրապետի բարեխոսությունը: 

Հերթական ուխտագնացությունն ուխտավորների հերթական ջանքի պտուղն էր ու Աստծու պարգևը՝ հոգեպես նորոգվելու, զորանալու, սպառազինվելու և որպես զինվորյալ եկեղեցու անդամներ՝ շարունակելու պայքարը չարի և մեղքի դեմ (Եփես. 6:10-20):

Կարինե Սուգիկյան