Երկարությունը երեսուն, լայնությունն ու բարձրությունը տասական կանգուն էր, երեք կողմերը տախտակով էր պատած: Սակայն ոչ թե յուրաքանչյուր կողմը միակտոր էր, այլ ամեն տախտակ մեկ ու կես կանգուն լայնություն ուներ, որպեսզի շարժվելու ժամանակ քանդվեր և հաջորդ իջևանում նորից հավաքելու հնարավորություն լիներ: Քսան տախտակ հարավային, քսան՝ հյուսիսային կողմում և միայն վեց տախտակ արևմտյան կողմում, և սրանք բոլորն էլ ծխնիներով ամուր կերպով իրար էին ամրանում, երբ կանգնեցնում էին խորանը:

Երկու անկյուններում տախտակները պահելու համար մեկական սյուներ կային, որոնք չփտող փայտից էին և ոսկեպատ: Դուռը արևելյան կողմն էր բացվում և միայն այն կողմից էր լույս ընկնում ներս, և չորս ծածկոցներով էր պատված: Առաջին ծածկոցը կապույտ, ծիրանագույն և կարմիր բեհեզից էր: Երկրորդը այծի մազից էր հյուսված: Երրորդը խոյի մորթուց էր, որը դեղին երանգով կարմիր գույն ուներ, չորրորդը ամբողջովին կապույտ ներկված բրդից էր: Սրանք ոչ թե միակար էին, այլ լայնությամբ բաժանված լինելով, ոսկե կոճակներով իրար էին ամրացված, որպեսզի դնելն ու վերցնելը հեշտ լինի:

Խորանի ներսում՝ լայնությամբ, ոսկով պատված չորս սյուներ կային, որոնցից տարբեր գույների թանկարժեք վարագույրներ էին կախված  և այս վարագույրներից այն կողմը «Սրբությունների Սրբություն» էր կոչվում, քանի որ այնտեղ էր պահվում տապանակը: Որևէ մեկը չէր կարող այնտեղ մտնել, բացի միայն մեծ քահանայապետից, որը տարին մեկ անգամ՝ քավության տոնին մտնում էր այնտեղ և աղոթում Աստծուն (Եբր. 9:6): Իսկ վարագույրների դրսի մասը «Սրբություն» կոչվեց:

Այս հատվածում (սրբությունում) հյուսիսային կողմում էր Առաջավորության սեղանը, իսկ հարավային կողմում՝ Խնկերի սեղանը: Նաև նույն վարագույրի առջև ոսկեղեն աշտանակն էր դրվում, որը յոթ ճրագարաններ ունենալով, յուրաքանչյուրի վրա կանթեղի տեղ ուներ, որ ամեն գիշեր վառում էին: Նմանապես խորանի դռան առջև ոսկեպատ հինգ սյուներ կային, որոնցից թանկագին վարագույրներ էին կախված, որպեսզի ներսի մասը դրսի նայողների համար անտեսանելի մնա:

Իսկ խորանի դրսի մասում բացօթյա շրջանաձև բակ կար, որը հարյուր կանգուն երկարություն և հիսուն կանգուն լայնություն ուներ, որի երկու կողմերի երկայնքով քսան սյուներ կային, և ետևի կողմում՝ տասը սյուներ, որոնք հնգական կանգուն լայնություն ունեին, որոնցից վարագույրներ կախվելով՝ խորանը այդ բակով շրջապատված էր լինում, և հիշյալ սյուները բոլորն էլ չփտող փայտից և պղնձապատ էին:

Հիշյալ բակում էր գտնվում ողջակեզների սեղանը և պղնձե ավազանը, որը ջրով էին լցնում և այդ ջրով լվանում էին զոհը: Քահանաները նույնպես իրենց պաշտոնակատարությունը սկսելուց առաջ լվանում էին  ձեռքերն ու ոտքերը: Սույն բակը երկու մասի էր բաժանված, որոնցից մեկը քահանաներին էր հատկացված, որտեղ զոհաբերություն էին անում, իսկ մյուս մասում ժողովուրդը կանգնելով նայում էր քահանաների զոհաբերությանը: Ժողովուրդը, խորան մտնելու արտոնություն չունենալով, միայն հիշյալ հրապարակում կարող էր կանգնել:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902