Պատասխան – Մարդ, որ այս անցավոր կյանքից հեռանում է, մնում է որպես հավիտենական դատապարտության տիպար: Այնուհետև ո՛չ այն հավիտենական վճիռն է փոխվում, ո՛չ էլ նույն դատապարտված հոգին է ազատվում, քանզի ազատություն չի լինի, մինչև մարդու անձնիշխան կամքի հնարավորությունը չլինի: Օգոստինոսը վկայում է ասելով. <<Ով ստեղծեց քեզ առանց քեզ, չի արդարացնի քեզ առանց քեզ>>:

Եվ որովհետև մարդու կամքը, մեռնելուց հետո, անփոփոխ է չարից դեպի բարին և բարուց դեպի չարը, նմանապես արդյունքը ևս չի փոխվում. ո՛չ դատապարտվածն է ազատվում և ո՛չ փրկվածը դատապարտվում: Ահա Սուրբ Գիրքը ևս վճռում է ասելով. <<Երբ ծառն ընկնում է դեպի հարավ կամ դեպի հյուսիս, ուր ընկնի, այնտեղ էլ կմնա>> (Ժող. 11:3): Նաև Աբրահամի՝ մեծատունին տված պատասխանը, որ ասաց. <<Չեն կարող այդտեղից մեզ մոտ անցնել>> (Ղուկ. 16:26):