Բենիամինի ցեղից և Կիս անունով մի քաջ հողագործի որդին էր. բարձրահասակ էր և վայելչագեղ, որի նմանը իսրայելացիների մեջ չկար: Նա մի ծառայի հետ հոր կորած էշերին փնտրելու է գնում, և երեք օր շրջելով` չեն կարողանում գտնել: Երբ նա Սամվելի գտնվելու վայրն է հասնում, մտադրվում է հետ դառնալ, որպեսզի հայրը չմտատանջվի իր համար: Սակայն ծառան հայտնում է, որ այնտեղ մի մարդ կա, որի խոսքը անկասկած կատարվում է, և առաջարկում է գնալ՝ նրանից խորհուրդ հարցնելու:

Սավուղը համաձայնում է և երբ հարցուփորձ է անում, թե որտեղ է մարգարեն, հանդիպում է Սամվելին, որին էլ հարցնում են, և նա պատասխանում է, որ իրենց փնտրած մարգարեն ինքն է: «Այսօր ինձ մո´տ անցկացրեք, վաղը ձեզ ճանապարհ կդնեմ, -ասում է նա և ավելացնում, - իսկ էշերի համար մի´ մտահոգվիր, քանի որ արդեն գտնվել են, և Իսրայելի փառքն ու տերությունն էլ քոնն են»:

Մարգարեն այս խոսքերն է ասում, քանի որ Աստված իրեն հայտնել էր, որ Իսրայելում նա պիտի թագավորի: Սակայն Սավուղը, փոքր ցեղից լինելով, իրեն թագավորելու անարժան է համարում, թեև մարգարեի խոսքերից զարմանում է և նրան առարկում, բայց Սամվելը նրան իր տուն է տանում և այդ գիշեր արժանի ընդունելություն կազմակերպում ցանկալի հյուրի համար:

Առավոտյան ծառային առաջ ուղարկելով, երբ երկուսով առանձին են մնում, օծում է Սավուղի գլուխը և համբուրելով հայտարարում, որ Աստված նրան Իր ժողովրդի թագավոր է կարգել, որպեսզի թշնամիներից ազատի նրան:

Լա´վ մտապահիր. Սավուղը հոր էշերը փնտրելու ժամանակ թագավոր է կարգվում, և որպեսզի այս դեպքը պատահական մի բան չհամարվի, այլ Աստծու գերագույն կամքով կատարված, ի նշան դրա` Սամվելը հայտնում է Սավուղին. «Այսօր վերադարձիդ Ռաքելի գերեզմանի մոտ երկու մարդու պետք է հանդիպես, որոնք շտապելով վազում են, որ քեզ հայտնեն, որ հորդ էշերը գտնվել են: Հետո առաջ գնալով մինչև Դեբովրայի կաղնին` երեք անձինք պիտի դիմավորեն քեզ, որոնցից մեկը` երեք ուլ, երկրորդը` երեք աման կերակուր, երրորդը` մի տիկ գինի են բարձած տանելու, և քեզ ողջունելով` երկու հաց պիտի տան քեզ: Երբ քաղաք մտնես, երաժիշտ մարգարեների պիտի հանդիպես, որոնց խառնվելով` դու նույնպես բարձրյալ Աստծու շնորհով պիտի մարգարեանաս: Արդ, երբ այս նշանները տեղի ունենան, և ամեն ինչ ըստ իմ գուշակության կատարվի, այն ժամանակ քա´ջ եղիր և գործադրի´ր զորությունդ, քանի որ Տերը քեզ հետ է: Ապա Գաղգաղա գնալով` այնտեղ յոթ օր սպասի´ր, մինչև ես գամ, Աստծուն պատարագ մատուցեմ և անելիքդ էլ ասեմ»: Արդարև, ամեն ինչ ըստ Սամվելի ասածի կատարվելով` աստվածային շնորհն էլ տրվում է Սավուղին , որպեսզի իր նոր իրավիճակին համապատասխան խորհի և ըստ այդմ գործի:

Սավուղը հողագործ էր, և երբ սկսում է մարգարեանալ, ամեն մեկը մյուսին զարմանքով հարցնում էր. «Մի՞թե Սավուղն էլ է մարգարե», և այս խոսքը ժողովրդի մեջ է տարածվում և ընդհանրական առած դառնում : Սակայն Սավուղը թագավոր կարգվելու մասին բնավ ոչ մեկին չի հաղորդում, մինչև Սամվելն անհրաժեշտ ձևով անձամբ է հայտնում:

Թեև Սամվելը Աստծու հրամանով է Սավուղին թագավոր կարգում, սակայն այս գործը իրենց՝ երկուսի մեջ գաղտնի մնալու պատճառով Սամվելը ցանկանում է ժողովրդի առջև հաստատել, որ նա արժանի է թագավորության, որպեսզի բոլորը հնազանդվեն նրան, ինչպես հարկ է:

Ուստի նա ժողովրդին հավաքում է Մասեփաթում և իսրայելացիների տասներկու ցեղերի անունով վիճակ է գցում, որով թագավորությունը Սավուղին է վիճակվում: Այդ պահին Սավուղը ժողովրդի մեջ էր թաքնվել, Սամվելը աստվածային հայտնությամբ գտնում է նրան և ժողովրդին ներկայացնելիս տեսնում, որ նա հասակով բոլորից բարձր է, տեսքով էլ խիստ վեհաշուք և ակնածելի: Այն ժամանակ ժողովուրդը, նրան թագավոր ընդունելով, համամիտ և հնազանդ, միաձայն գոչում է. «Կեցցե´ արքան»:

Սամվելը ժողովրդին նորից է հայտնում թագավորի իրավունքի և պարտքի մասին, որն էլ գրի է առնում, որպեսզի հետո չգանգատվեն, որ թագավորն իրենց հարստահարում է, ինչ նախապես հայտնել էր:

Հետո Սամվելի հրամանով ամեն մարդ իր տեղն է գնում: Սավուղը նույնպես Գաբաա քաղաք է գնում` իր հոր տուն: Թեև միայն որոշ ժանտ և չար մարդիկ սկսում են ասել, թե դա ով է, որ իրենց ազատի, նաև ընծա չեն բերում, սակայն Սավուղը ձևացնում է` նրանց խոսքը չի լսում, և նախկինի նման հողագործությամբ է զբաղվում, մինչև թագավորական իշխանությունը վարելու հարմար ժամանակը գա:

Մի ամիս հետո պատեհ առիթը ներկայանում է, քանի որ ամոնացի կռապաշտ թագավոր Նաասը պաշարում է Գաաղադի կողմերում գտնվող Հաբիս քաղաքը, և բնակիչները, անկարող ընդդիմանալու, առաջարկում են, որ Նաասը իրենց հետ դաշինք կնքի, և իրենք էլ պատրաստ են խոնարհաբար ծառայելու նրան:

Նաասը նրանց պատասխանում է, որ եթե իրենց աջ աչքերը կհանեն, այն ժամանակ դաշինք կկնքի: Հաբիսի ժողովուրդը ճարահատյալ յոթ օր ժամանակ է խնդրում, որպեսզի Իսրայելի քաղաքներ մարդիկ ուղարկեն, և եթե յոթ օրվա ընթացքում իրենց ազատող չգտնվի, այն ժամանակ հոժարակամ անձնատուր լինեն Նաասին:

Թեև սույն առաջարկն անընդունելի էր, սակայն Նաասը, նրանց տկար վիճակն իմանալով, այսպիսի ապօրինի առաջարկ է ներկայացնում, որպեսզի իսրայելացիներին ավելի անարգի:

Ուստի խնդրած ժամկետը շնորհում է` վստահ, որ յոթ օրվա ընթացքում չեն կարող որևէ մեկից օգնություն գտնել: Արդ, Հաբիսի բնակիչները, Սավուղի թագավոր կարգվելու մասին իմանալով, նրա մոտ մարդ են ուղարկում, որ որպես իրենց թագավոր` թշնամուց ազատի:

Սակայն քանի որ Սավուղը նախկինի պես երկրագործությամբ էր զբաղվում և այդ ժամանակ էլ արտ էր գնացել, ուստի Գաբաա քաղաքի բնակիչները, վերոհիշյալ գույժը լսելով, մեծ վայնասուն են բարձրացնում և սկսում են լալ ու ողբալ: Երբ Սավուղը վերադառնալով տեղեկանում է իրավիճակին, նրա հոգին սաստիկ զայրանում է, մանավանդ Աստծուց զորություն ստանալով ` երկու եզներ է մասնատում և դրանցից մի-մի կտոր Իսրայելի քաղաքներ ուղարկելով` հայտարարում է. «Ով որ Սավուղի և Սամվելի հետ պատերազմի չգա, նրա եզներն այսպես պիտի անել»:

Աստված էլ ժողովրդի սրտում երկյուղ է գցում, որից էլ բոլորը միասին և իրար խրախուսելով՝ վեց օրվա ընթացքում վեց հարյուր յոթանասուն հազար մարդ է հավաքվում` պատերացմելու եռանդագին տենչով: Այն ժամանակ Սավուղը Հաբիսի բնակիչներին լուր է ուղարկում, որ նրանք վաղը կազատվեն: Այս լուրից նրանք, իհարկե, սրտապնդվում և ուրախանում են, սակայն որպեսզի թշնամին չզգա, որ իսրայելացիները պատերազմելու պատրաստ են, իբր թե օգնություն գտնելու անկարող, հուսահատ` Նաասին լուր են ուղարկում, որ վաղը նրան անձնատուր կլինեն, ինչ ուզում է, իրենց անի:

Նաասի` այս տեղեկությունից ուրախացած, անհոգ և անպատրաստ ժամանակ Սավուղը հանկարծ նրա բանակի վրա է հարձակվում, իսրայելացիները այնքան են կոտորում թշնամուն, որ կենդանի մնացածներից երկուսը, մեկտեղ մնալ չկարողանալով, յուրաքանչյուրը, մի- մի կողմ փախչելով, հազիվ է կարողանում ազատվել: Հասկացի´ր. Սավուղը, ինչպես վերը հիշատակվել է, իրեն թագավոր լինելու արժանի չէր համարում, և թեև վատաբարո մարդիկ էլ նրան արհամարհում են` ասելով, թե նա ով է, որ իրենց փրկի, սակայն Աստծու ողորմությամբ նրա ձեռքով այսպիսի մեծ հաղթանակ տանելուց հետո նրա անունը ժողովրդի մեջ այնպես է փառավորվում, որ նրա հակառակորդներին սպանել են ցանկանում:

Սավուղը, չցանկանալով, որ իր պատճառով Իսրայելի ժողովրդից մեկը մեռնի, վեհանձնորեն նրանց հանցանքներին ներում է շնորհում, որով էլ իր սրտի գթության մի փայլուն ապացույց է տալիս ժողովրդին և այսպիսով, բոլորին ուրախություն և գոհունակություն պատճառելով, ջանում է գրավել նրանց ջերմ սերը և համակրությունը: Հետո Սամվելը, Իսրայելի բոլոր ցեղերին Գաղգաղայում հավաքելով, բոլորի ներկայությամբ Սավուղի գլխին նորից յուղ լցնելով` նրան թագավոր է օծում, և ողջ ժողովուրդը ցնծության տոնախմբություն է կազմակերպում՝ Սամվել մարգարեի և Սավուղ թագավորի ներկայությամբ զոհ մատուցելով և շնորհակալ լինելով Աստծուց, որ հաճեցել է իրենց թագավոր և մի այդպիսի փառավոր հաղթանակ տալ անողորմ թշնամու նկատմամբ:

Այստեղ հարկ է հիանալ Սամվելի առաքինությամբ. որովհետև մինչ այդ պահը նա իշխում և կառավարում էր ողջ Իսրայելը, ուստի Սավուղի թագավոր լինելով, ազգի կառավորումը նրան հանձնելով` խնդրում է, որ ինքը գնա և իր տանը բնակվի: Սակայն ժողովուրդը դեռևս չցրված, ինքն իրեն արդարացնել ցանկանալով, Աստծուն և թագավորին վկայակոչելով` ժողովրդին առաջարկում է, որ եթե իր իշխանության ընթացքում մեկից մի բան է վերցրել կամ տկարին զրկել և հարստահարել է, թող հայտնի, որպեսզի իսկույն հատուցի նրան:

Ամբողջ ժողովուրդը միահամուռ հայտարարում և խոստովանում է, որ նա ոչ ոքի չի հարստահարել, և երբ այսպես բոլոր առումներով, ժողովրդի վկայությամբ վավերացվում է նրա հավատարմությունը, այն ժամանակ Սամվելը, նորից խոսելով և սկսելով նրանց հայրերի ժամանակներից, թվում է Աստծու արած բարիքները և միևնույն ժամանակ հիշեցնում նրանց օրինազանցությունները, որոնց համար արդարացիորեն պատժվել են: Հետո Սամվելն ավելացնում է. «Հիմա, եթե դուք և ձեր թագավորն Աստծուն ծառայեք, Աստված ձեզ պատժելու փոխարեն ամենայն բարիքներով կլիացնի և կփառավորի, իսկ եթե Նրա հրամանների և օրենքների դեմ մեղանչեք, չարաչար կպատժվեք»: Սամվելը, ցանկանալով խոսքերը հրաշքով էլ հաստատել, աղոթում է առ Աստված և խնդրում, որ որոտ լինի, և անձրև էլ տեղա, որպեսզի ժողովուրդը հասկանա իր խոսքի ճշմարտությունը, այլև իրենց տկարությունն ու հանցավորությունը:

Թեև հունձքի ժամանակ էր, երբ Երուսաղեմի կողմերում այդ ժամանակ անձրև չի տեղում, սակայն Սամվելի` աղոթքի կանգնելուն պես Աստծու հրամանով իսկույն խիստ որոտ է լինում և սաստիկ անձրև տեղում , որից բոլորը վախենալով խոստովանում են, որ իրենք հանցավոր են Տիրոջ առջև և Սամվելին խնդրում են, որ աղոթի, որպեսզի իրենք չմեռնեն:

Սամվելը, տեսնելով նրանց զղջումը, քաջալերում է, որ չվախենան և մխիթարական խոսքերով հորդորում է, որ միշտ հավատարմությամբ ծառայեն Աստծուն, որպեսզի խաղաղությամբ ապրեն:

Սավուղի թագավոր լինելուց մինչ այն ժամանակ մեկ տարի էր անցել, ուստի Սուրբ գրքում գրված է, որ Սավուղը թագավոր լինելու ժամանակ մեկ տարեկան էր: Այնուհետև Սավուղը ժողովրդին արտոնություն է տալիս, որ ամեն մեկը վերադառնա իր տուն, իսկ ինքը, երկու հազար մարդ վերցնելով, Մաքմաս կոչվող վայրն է գնում, հազար մարդ էլ որդու՝ Հովնաթանի հետ թողնում: Այդ ժամանակ Գաբաա քաղաքի մոտակայքում մի աշտարակ դեռևս թշնամու ձեռքին էր, իսրայելացիները դրա պատճառով խիստ նեղվում էին, ուստի Հովնաթանը, հանկարծ հարձակվելով, բռնի ուժով գրավում է այն:

Թեպետ սրա համար ամբողջ ժողովուրդն ուրախանում է, սակայն պարզ էր, որ թշնամին հանգիստ չի մնալու, դրա համար էլ Հովնաթանը այն պահպանելու համար հազար հոգով Գաբաայում է մնում:

Սավուղն էլ, երկու հազար զորքով Գաղգաղա գնալով, Սամվելին և ժողովրդին հրավիրում է` այնտեղ հավաքվելու, որպեսզի Աստծուն զոհ մատուցելուց հետո թշնամու դեմ դուրս գան, քանի որ այն ժամանակ տապանակը ժամանակավորապես այնտեղ էր: Բայց երբ թշնամին, երեսուն հազար մարտակառքերով, վեց հազար հեծյալով և ծովի ավազի նման անհամար զորքի բազմությամբ Մաքմաս գալով, բանակ է դնում, իսրայելացիները վախից չեն կարողանում Սավուղի մոտ գնալ, ուստի պատսպարան են որոնում քարայրերում, գոմերում և ցամաքած ջրհորներում:

Սրանից բացի` Սավուղի մոտ եղած զորքն էլ սկսում է խույս տալ, որից էլ նա մասամբ երկյուղից, մասամբ անհամբերության պատճառով առանց Սամվելի գալուն սպասելու և դեռ յոթ օրը չլրացած, շտապում է՝ անձամբ զոհ մատուցելու: Բայց քանի որ Սամվելը նախապես պատվիրել էր Գաղգաղա գնալ և յոթ օր այնտեղ սպասել, մինչև ինքը գա և զոհ մատուցի, ուստի Սամվելի գալուց առաջ զոհ մատուցելը մեծ հանցանք էր:

Երբ զոհաբերությունը հազիվ կատարել վերջացրել էին, Սամվելը գալով հանդիմանում է Սավուղին, թե ինչու է Աստծու հրամանին հակառակ գործում: Սավուղը ինքն իրեն արդարացնելու նպատակով առարկում է. «Ժողովուրդը ցրվեց, իսկ դու չեկար, վախեցա, որ թշնամին մեզ վրա կհարձակվի», սակայն այս առարկությունն էլ չի ընդունվում: Մանավանդ այս խոսքերով նա, իրեն անմեղ համարելով, հանցանքը կրկնապատկում է, քանի որ Սամվելը նրան հայտնում է հանցանք կատարելը, նա էլ, իբրև մի անմեղ, զանազան պատրվակներ է բերում:

Այստեղ հարկ է նկատել, թե ինչպիսին է լինում անհամբեր և հանցանքը չընդունող, չզղջացող մարդու վիճակը, քանի որ Սավուղի այսպիսի վարքի պատճառով Սամվելը վճռում է, որ «թագավորությունը նրանից վերցրվելով Աստծուն հաճելի և արժանագույն մարդու է տրվելու», և իսկույն իր տեղն է վերադառնում: