Աստծու կամոքով երկինք է բարձրանում: Սակայն նրան նախապես հայտնի լինելով երկինք բարձրանալը` Եղիսեի հետ Գաղգաղա է գնում, որտեղ Եղիան Եղիսեին ասում է. «Դու այստե´ղ մնա, քանի որ Աստված ինձ Բեթել է ուղարկում»: Սակայն Եղիսեն, Աստծու շնորհիվ իրականությանը տեղյակ լինելով, չի ցանկանում բաժանվել Եղիայից, և միասին Բեթել են գնում: Այնտեղ էլ Եղիան ասում է. «Այստե´ղ մնա, ես Երիքով ուղարկվեցի»: Եղիսեն խնդրում է նրա հետ գնալ, և միասին գնում են Երիքով: Եվ ահա Եղիան երրորդ անգամ է հայտնում, որ ինքն այս անգամ Աստծու հրամանով Հորդանան պիտի գնա, ուստի Եղիսեին պատվիրում է այնտեղ մնալ, սակայն նա հաստատուն մտադրությամբ հայտնում է, որ փափագում է միասին գնալ:

Բեթելի և Երիքովի վարժարանների ուսանողները, որոնց Սուրբ գիրքը մարգարեների որդիներ ընդհանուր անվամբ է հիշատակում, Եղիսեին հայտնում են, որ Եղիան նույն օրն իսկ երկինք պետք է բարձրանա, ըստ այդմ` նրանք ևս Աստվածային ներշնչմամբ տեղյակ էին լինելիքին, որոնց Եղիան պատասխանում է. «Ես էլ գիտեմ, դուք լո´ւռ մնացեք» (Դ Թագ. 2:6): Արդ, Եղիայի և Եղիսեի միասին Հորդանան գնալու ժամանակ հիշյալ ուսանողներից հիսուն հոգի հեռվից հետևում էր նրանց, որպեսզի տեսնեն Եղիայի երկինք բարձրանալը:

Երբ Եղիան հասնում է գետին, իր մաշկեղեն վերարկուով գետի ջրերին հարվածելու պես գետը երկու մասի է բաժանվում, և նրանք ցամաքով անցնում են մյուս ափը, իսկ հիսուն ուսանողները մնում են այն կողմում: Այն ժամանակ Եղիան ասում է Եղիսեին. «Դեռևս քեզնից չբաժանված` խնդրի´ր, ինչ ուզում ես»: Սրան ի պատասխան` նա խնդրում է, որ իրեն մարգարեական շնորհ և հրաշագործության զորություն տրվեն (Դ Թագ 2:9): Սակայն մի´ կարծիր, թե Եղիսեն իր անձնական փառքի համար է հայտնում այդ խնդրանքը, այլ Աստծու փառքի հանդեպ նախանձախնդիր լինելու և Նրա սուրբ անվան պատվի համար, որպեսզի կռապաշտներին պատժելու ժամանակ չար վարք ունեցողները իրենց մոլորությունից հետ դառնան և զղջումով ու հնազանդությամբ փրկվեն:

Քանի որ նա պիտի Եղիայի փոխարեն մարգարե լիներ, ուստի հարկ էր, որ հրաշքներ գործելու շնորհ էլ տրվեր նրան: Սակայն այդ շնորհի տվչությունը Աստծու կամքից է, ուստի Եղիան պատասխանում է. «Եթե երկինք բարձրանալս տեսնես, թող ցանկությունդ կատարվի, իսկ եթե չտեսնես, ապա ոչ»: Երբ նրանք խոսելով միասին գնում էին, ահա հանկարծ երկնքից լուսեղեն ամպի մեջ հրեղեն կառք և երիվարներ են երևում, երկուսին միմյանցից բաժանելով` Եղիային իսկույն երկինք  տանում (Դ Թագ. 2:11):

Այս պարագայում հրեղեն կառքն ու երիվարները Եղիայի եռանդուն սիրո նշաններն էին: Քանի որ նրա սերը միշտ սևեռված էր Աստծուն և աստվածային փառքի նախանձախնդրությամբ վառված` նրա մեջ միշտ բորբոքված էր Իսրայելի ժողովրդի ուղղվելու փափագը, այնպես որ կուռքերի ծառայությանը հատկացված մարդկանց պատժում էր հրի նմանվող սաստիկ պատուհասներով, որից էլ արդարները նրա գործողություններից սփոփվում են, իսկ մեղավորները` սոսկում:

Արդարև, բոլորին Աստծու հրամանները հայտնելով` Եղիայի մեջ այնքան մեծ էին բոլորին մեղքից հեռու պահելու ցանկությունն ու եռանդը, որ կարծես բոլոր իսրայելացիներին իր մեջ էր կրում և կառավարում նրանց: Այս է  պատճառը, որ Եղիսեն նրան նմանեցնում է մարտակառքի և պատերազմող հեծելազորի` ասելով. «Դու էիր Իսրայելի զորությունն ու կառավարիչը» (Դ Թագ. 2:12), մինչև որ Եղիան ամբողջովին աներևութանում է:

Երբ Եղիսեն միայնակ է մնում, տրտմությունից պատառոտում է իր հանդերձները, սակայն Եղիան իր մաշկեղեն զգեստը նրա վրա էր գցել, և Եղիսեն մեծապես մխիթարվում է այդ անգին հիշատակով, քանի որ երբ հասնում է Հորդանանի գետափ, աղոթքով նույն վերարկուով գետի ջրերին է հարվածում, և ահա գետը վերստին երկու մասի է բաժանվում, և Եղիսեն անցնում է այս ափ: Հանդիպում է վերոհիշյալ ուսանողներին, որոնք, «Եղիայի հոգին Եղիսեի վրա իջավ» ասելով, խոնարհությամբ խոնարհվում էին մարգարեին (Դ Թագ. 2:15):

Հիրավի, նրանք գիտեին, որ Եղիան երկինք է վերացել, այսուհանդերձ,  ցանկանում են մարդ ուղարկել և փնտրել նրան` կարծելով, որ  Աստված նրան մի բլրի կամ լեռան վրա է տեղափոխել: Թեև Եղիսեն ասում է, որ փնտրելու չգնան, սակայն նրանց թախանձանքներին հավանություն է տալիս, ուստի հիսուն մարդ երեք օր փնտրում և ձեռնունայն վերադառնում են Երիքով:

Արդ, քանի որ մարգարեության և հրաշագործության շնորհ է տրվում Եղիսեին, ուստի Երիքովի բնակիչները ասում են մարգարեին. «Մեր քաղաքը լավն է, սակայն ջուրը վատն է, և մարդկանց ու կենդանիներին վնաս լինելուց բացի` երկրի  անպտղության պատճառ է»: Եղիսեն մի նոր կուժ է պահանջում և դրա մեջ աղ լցնելով` ջրի ակունքի մոտ է գնում և այնտեղ աղ  լցնում` ասելով. «Այսպես է հրամայում Աստված, որ այս ջուրը լինի մաքուր և բարի», և ահա աստվածային կամքով դառը ջուրն իսկույն ամբողջությամբ քաղցրանում է:

Հարկ է նկատել, որ երբ աղը լցնում են քաղցր ջրի մեջ, ապա այն վատանում է, սակայն Եղիսեն Աստծու զորությունը ցույց տալու համար դառը ջուրը աղով քաղցրացնում է: Եղիսեն այնտեղից Բեթել պիտի գնար, սակայն այնտեղի մանուկները, որոնք շատ չար և անկիրթ էին, սկսում են նրան ծաղրել` ճաղատ կոչելով (Դ Թագ. 2:23): Թեև Եղիսեն չի ցանկանում նրանց պատասխանել, սակայն նրանք հետապնդելով սկսում են առավել սաստկությամբ   ծաղրել, ուստի մարգարեն անիծում է նրանց, և ահա անտառից երկու արջ է դուրս գալիս և նրանցից քառասուներկուսին բզկտում:

Այս պատահարը ոչ միայն Երիքովի բնակիչներին, այլև բոլոր իսրայելացիներին մեծ խրատ է լինում, որ իրենց մանուկներին լավ կրթեն և Աստծու մարգարեին հարգել իմանան: Եղիսեն այնտեղից Կարմեղոս լեռ է գնում և ապա վերադառնում  Սամարիա, որտեղ հատուկ առաքելություն ուներ: