Նրա մայրը՝ Գոթողիան: Քանի որ սա Աքաաբի դուստրն էր, իր որդու՝ Ոքոզիայի սպանվելուն պես  սպանել է տալիս նրա որդիներին, որպեսզի Հուդայի թագավորական ցեղից մարդ չմնալով` ինքը կարողանա թագավորել: Սակայն Ոքոզիայի քույրը՝ Հոսաբեն, Ոքոզիայի մեկ տարեկան փոքր որդուն՝ Հովասին, տաճար փախցնելով, թաքցնում է: Նա Հովիադա քահանայապետի կինն էր, որը, առանց որևէ մեկին հայտնելու մանուկ Հովասին վեց տարի տաճարում թաքցնելուց բացի, չի թերանում արքայազնին հատուկ կրթությունն տալուց:

Արդ՝ անգութ Գոթողիան, կարծելով, որ Հուդայի արքայական ցեղից այլևս ոչ ոք չի մնացել, իշխում է Երուսաղեմում, և բացի վերոհիշյալ անգութ արարքից` նա, Բահաղ կուռքը պաշտելով, ժողովրդին էլ կռապաշտության մոլորության մեջ է գցում: Ամբողջ վեց տարի ժողովուրդն այս թշվառ վիճակում է մնում, սակայն երբ Հովասը յոթ տարեկան է դառնում, Հովիադա քահանայապետը ցանկանում է նրան թագադրել և ժողովրդին ազատել անգութ և անօրեն Գոթողիայից:

Այս ծրագրի մասին կարևոր և ազդեցիկ մարդկանց հետ խորհրդակցելով` Աստծու անունով պայման կնքելուց հետո նրանց է ներկայացնում Հովասին և գործի հաջողության համար անհրաժեշտ որոշումներն ու կարգադրություներն անում: Ու քանի որ ըստ վաղնջական սովորության` տաճարում ծառայող ղևտացիները շաբաթը մեկ անգամ փոխվում էին, Հովիադայի կարգադրությամբ  իրենց պաշտամունքն ավարտած ղևտացիները տուն գնալու փոխարեն տաճարում են մնում և նրանց փոխարեն նորերը գալով` հետզհետե տաճարում ահագին ղևտացիներ են հավաքվում առանց Գոթողիային ամենափոքր կասկած տալու: Արդեն Դավթի ժամանակներից տաճարում բազում զենքեր կային, որոնք հավաքված բազմությանը բաժանելով` Հովիադան տաճարի դռների մոտ հսկողություն է նշանակում և, այնտեղ Հովասին թագավորեցնելով, գլխին թագ  դնելուց բացի, տաճարի բակում գահ պատրաստելով, մեծ ու փառավոր հանդիսությամբ մանուկ արքային  վրան  բազմեցնում:

Այն ժամանակ զինյալ բազմությունը, նրան շրջապատելով, գոչում է. «Կեցցե՛ արքան», և այդպիսով, ժողովուրդը տեղեկանում է և Արարչից գոհանալով` մեծ ուրախությամբ տաճար շտապում: Գոթողիան նույնպես, անտեղյակ եղելությանը, հարցուփորձ է անում, թե այնտեղ ինչ է կատարվում, և ինքն էլ, տաճար գալով, տեսնում է, որ Հովասը թագադրված է, և նրա շուրջը փողեր հնչեցնելով` ժողովուրդը ցնծությամբ տոնում է. սա տեսնելով, «դա՛վ կա, դա՛վ կա» բարձրաձայն աղաղակելով` իսկույն պատռում է հանդերձները (Դ Թագ. 11: 14):

Թեև զորքը ցանկանում է անմիջապես սպանել անողորմ թագուհուն, սակայն Հովիադայի հրամանով տաճարից դուրս են հանում և արքայական պալատի դարպասների մոտ չարաչար սպանում: Դու Աստծու արդարությո՛ւնը տես. ինչպես անգութ Գոթողիան  ինքն էր վարվել իր հպատակների հետ, նրանք նույնպես, այդ անգթությանը համապատասխան, անողորմաբար են վարվում, և այս ձևով իր արժանի պատիժն է գտնում. շատ մեծ խայտառակությամբ և անարգ ձևով վերջ են տալիս նրա կյանքին:

Այնուհետև Հովիադա քահանայապետը ուխտ և պայման է դնում, որ ժողովուրդն ու թագավորը հնազանդվեն Աստծու օրենքներին և Նրա բարերար կամքին: Արդարև, ամբողջ ժողովուրդն անչափ ուրախացել էր, ուստի շտապում են Բահաղի կռատուն, որպեսզի նրա սեղանները և պատկերը ավերեն և բոլոր քրմերին կոտորեն: Հովիադան, զորք հատկացնելով, արքային մի քանի օր պահում է տաճարում և ապա աոոք- փառոք, մեծ բազմությամբ տաճարից արքայական պալատ  տանում և այնտեղ բազմեցնում է արքայական գահին:

Այո՛, Հովասը յոթ տարեկանում թագավոր է դառնում: Քանի դեռ Հովիադա քահանայապետը ողջ էր, նրա խոհեմ հորդորներով էր գործում և ամեն ինչով հնազանդ էր Աստծու կամքին: Սակայն չի վերացնում բարձր լեռներում գտնվող սեղանները, որոնց վրա ժողովուրդը զոհեր էր մատուցում Աստծուն, մինչդեռ տաճարից բացի` այլ տեղ զոհ չմատուցելու պատվիրան կար, ուստի ժողովրդի այս վարքը Աստծու պատվիրանին հայտնապես հակառակ էր:

Ապա ցանկանում է նորոգել տաճարը և քահանաներին հրամայում է, որ այդ նպատակի համար ժողովրդից գումար հավաքեն, բայց երբ գումարը հավաքվում է, նորոգումը օրըստօրե հետաձգելով` չի թույլատրում, որ գործը ձեռնարկեն: Նա, մի տապանակ պատրաստելով, ժողովրդին պատվիրում է, որ իրենք անձամբ տանեն և իրենց նվերները այնտեղ գցեն, որը թեև փակ էր, սակայն դրամ գցելու համար վրան հատուկ տեղ կար:

Այս սնդուկը հսկող մի հատուկ պաշտոնյա էլ է կարգում, որը պարտավոր էր լցվելուց հետո այն դատարկելու և նորից տեղը դնելու: Ահա այս եղանակով շատ մեծ գումար է հավաքում, որով ըստ արժանվույն տաճարը նորոգելուց բացի` ամբողջովին պատրաստում է նաև անհրաժեշտ հարդարանքը, քանի որ Գոթողիան և նախորդ այն թագավորները, որոնք կռապաշտության էին հակվել, հանդգնել  էին  տաճարի մի շարք իրեր կուռքերին նվիրել: Հովիադա քահանայապետը, խորին ծերության հասնելով, հարյուր երեսուն տարեկան հասակում մահանում է. որպես նրա երախտիքների հատուցում` նրան հուղարկավորում  են Երուսաղեմում՝ թագավորների գերեզմանում:

Այստեղ արժանի է նկատել Հովաս թագավորի թշվառ վիճակը: Քանի դեռ ողջ էր Հովիադա քահանայապետը, Աստծու օրենքներին հակառակ վարք չուներ, սակայն նրա մահանալուն պես ժողովրդի մեծամեծները, որոնք կռապաշտության էին հակված, հարմար առիթ գտնելով, փոխում են նաև արքայի միտքը, և արքան ամենայն հանդգնությամբ սկսում է Աստծու հրամանին հակառակ գործել:

Երբ բոլորը միավորվելով կռապաշտությանն են հետևում, Աստված բարկանում է նրանց դեմ: Սակայն ողորմած լինելով` Նա նրանց ուղղվելու և վերադառնալու համար  նախ` մարգարե է ուղարկում նրանց մոտ, որի քարոզին ականջալուր չեն լինում: Սրանից բացի` Հովիադա քահանայապետի որդին՝ Ազարասը, Աստծու ազդեցությամբ, ժողովրդի մեջ կանգնելով, այսպես է խոսում. «Ինչո՞ւ արհամարհեցիք Տիրոջ պատվիրանները, իմացե´ք, որ ձեր նախաձեռնությունները չեն հաջողելու, քանի որ եթե դուք թողնեք Աստծուն, Նա էլ ձեզ կթողնի»: Ժողովուրդը, լսելով այս խոսքերը, Հովասի հրամանով հարձակվում է նրա վրա և տաճարի բակում քարկոծում նրան:

Ազարիասը, որ ամենևին մեղավոր չէր, մահանալիս գոչում է. «Թող Տե՛րը տեսնի և դատի» (Բ Մնաց. ԻԴ 22): Իսկ Հովասը, որ Աստծուն անհնազանդ լինելով, իր բարերարի՝ Հովիադա քահանայապետի որդուն՝ Ազարիասին, հանիրավի սպանել է տալիս, հաջորդ տարի իր արժանի պատիժն է կրում. քանի որ  ասորիների Ազայել թագավորը, բազում զորքով նրա երկիրը մտնելով, պատերազմով գրավում է Գեթ քաղաքը, որը հենց ինքը՝ Դավիթն էր գրավել կռապաշտներից: Ապա Երուսաղեմ քաղաք արշավելով` կոտորում է իր դեմ դուրս եկած Հուդայի մեծամեծ մարդկանց:

Այո´, Հովասի զորքերն  ասորիների զորքից ավելի բազմաթիվ էին, սակայն քանի որ Աստծու հրամաններին հակառակ վարք ունեին, Աստված ասորիների ձեռքով պատժում է նրանց, որպեսզի հանցանքը խոստովանելով` դարձի գան և ապաշխարեն (Բ Մնաց. ԻԴ 24): Սակայն Հովասը  չար ճանապարհից հետ դառնալու փոխարեն, երբ նեղ դրության մեջ է ընկնում, այն ժամանակ տաճարում և արքայական պալատում գտնվող ողջ ոսկին, արծաթն ու կահկարասին ասորիների թագավորին է ուղարկում, որպեսզի նա իր զորքը Երուսաղեմ չմտցնի:

Արդարև, Ազայելը համաձայնելով իր զորքը հետ է դարձնում, սակայն Հովասը տրտմությունից ծանր հիվանդանում է: Երբ նրա ծառաները վերոհիշյալ Ազարիասի վրեժը լուծելու համար սպանում են նրան, նրա մարմինը թագավորական գերեզմանում թաղելու փոխարեն, որպես իր չարության անարգանք, Երուսաղեմի մի այլ վայրում են թաղում:

Լա´վ մտապահիր, Հովասը թագադրվում է յոթ տարեկանում և թագավորում քառասուն տարի, սակայն Հովիադայի մահվանից հետո չար մարդկանց դրդմամբ ինքը, ևս չար վարքի հետևելով, չարաչար մահանում է: