Իսրայելի Բեթիզվա քաղաքից իմաստուն, ազնվազարմ, առաքինի և հարուստ կին էր, որի ամուսինը՝ Մանասեն, մահացել էր, ինքը` այրիացել, սակայն Աստծու օրենքներին կատարելապես հնազանդ լինելով` ժողովրդի մեջ փառավոր անուն և համբավ էր ձեռք բերել:

Նինվեում գահակալող ասորիների թագավորը պատերազմով ավելի վաղ գրավել էր մարերի երկիրն ու իր իշխանության ներքո  առել: Սակայն երբ Սենեքերիմի օրոք Երուսաղեմ արշավելիս հրեշտակը նրա զորքից հարյուր ութսունհինգ հազար մարդ է կոտորում (տե´ս ՀԶ հարցը), ասորիները միառժամանակ կորցնում են իրենց հզորությունը և չեն կարողանում պատերազմել:

Արդ, Սենեքերիմի թոռը՝ Նաբուգոդոնոսորը, հորից՝ Ասորդանից հետո Նինվեում թագավորելիս Մարաստանի ժողովուրդը, պատեհ առիթ համարելով, ապստամբում է, և Արփաքսաթ անունով մի մարդ, նրանց թագավորելով, օրըստօրե զորանում և հռչակավոր է դառնում և Եկբատան քաղաքն ամեն կերպ ամրացնելու  ջանք և զոհողություն չի խնայում: Նաբուգոդոնոսորը, չհանդուրժելով նրա այսքան զորանալը, անհամար զորքով Արփաքսադի դեմ պատերազմելու է դուրս գալիս և նրան սպանելուց հետո մարերի երկիրն իրեն է ենթարկում և Եկբատան քաղաքն էլ հիմնահատակ ավերում:

Այս հաղթանակից հպարտանալով` Նաբուգոդոնոսորը ցանկանում է աշխարհի բոլոր թագավորներին հպատակեցնել, այն է` Պարսկաստան, արևմուտք, Թերսիս, Դամասկոս, Լիբանան, Բարաշամի ամբողջ եզերքը և Հրեաստանը գրավելու ցանկությամբ, ինչպես նաև Եգիպտոս, և անապատի ազգերին առանձին-առանձին մարդիկ է ուղարկում, որ հնազանդվեն իրեն և հարկեր վճարեն: Սակայն նրա մարդիկ ուր էլ գնում են, մերժողական պատասխաններ են ստանում և ստիպված են լինում անարգանքով վերադառնալու:

Այն ժամանակ Նաբուգոդոնոսորը բարկացած երդվում է իր թագավորությամբ, որ նրանց բոլորին էլ սրի է քաշելու, և մանավանդ երբ իր զորքի հրամանատարներին հավաքելով` հայտնում է իր մտադրությունը, բոլորն էլ միաձայն հայտարարում են. «Թող կորչեն բոլոր նրանք, ովքեր թագավորի հրամանին դեմ դուրս կգան»։ Որոշում կայացնելուց հետո հրամայում է իր  զորքերի հրամանատար Հողեփեռնեսին, որ զորքերը հավաքելով` գնա և իր կամքին դեմ ըմբոստ ժողովուրդներին կոտորի և մյուսներին էլ  ենթարկեցնի:

Թեև միայն հարյուր քսան հազար հետևակ և նույնքան էլ հեծելազոր են պատրաստ լինում, սակայն Նաբուգոդոնոսորին հպատակվող երկրամասերից էլ զորք հավաքելով` ծովի ավազի նման անհամար զորք է հավաքվում: Սրանց բոլորին անհրաժեշտ պաշարը, գումարն ու ինչքը պատրաստելով` փողերը հնչելուն պես դուրս են գալիս Նինվեից: Նրանց զորագլուխը՝ Հողեփեռնեսը, անխնա կոտորում է այն բոլոր ժողովուրդներին, որոնք չեն հնազանդվում և հպատակվում Նաբուգոդոնոսորին, և որպեսզի ահ և երկյուղ սփռի աշխարհի բոլոր ազգերի սրտերում և նրանց ստիպի հնազանդվելու Նաբուգոդոնոսորին, ավերում է նրանց քաղաքներն ու տները և անխնա կողոպտում:

Արդարև, հիշյալ զորավարի վարքի և արաքների մասին լսող ժողովուրդները, երկյուղից և ի նշան հնազանդության, մարդիկ են ուղարկում նրա մոտ և անձնատուր  լինում, և երբ նա նրանց մոտ է գալիս, ընդառաջ են ելնում մեծահանդես բազմությամբ և նվագարաններով, և այսպիսով իր գնացած վայրերը գրավելով` պահապան զորքեր է նշանակում:

Դրանից բացի, ըստ Նաբուգոդոնոսորի պատվիրանի, ոչնչացնում և քանդելով բնաջնջում է բոլոր կուռքերի կռատները և նրանց նվիրված անտառները, որպեսզի կուռքեր չպաշտեն, այլ Նաբուգոդոնոսորին ընդունեն և միայն նրան պաշտեն` որպես աստծու: Ուստի երբ Հողեփեռնեսը, բոլոր վայրերում իշխելով, գրավում է նաև Իսրայելի շրջակայքում գտնվող կռապաշտ քաղաքները, բոլոր իսրայելացիները, մեծ երկյուղ և սարսափ կրելուց բացի, առավել մտատանջվում են Երուսաղեմի և տաճարի համար:

Ճշմարիտ է՝ Սալմանասար թագավորի օրոք իսրայելացիները գերեվարվել էին, սակայն այդ ընթացքում մի հնարով նոր էին վերադարձել և օրենքին հակառակ վարք չունեին: Ուստի թեև Մանասեն թագավորում է Երուսաղեմում, սակայն  այդ ժամանակ փոքր լինելով` դեռևս չէր հակվել կռապաշտության, պետության գործերն էլ Հովակիմ քահանային էին հանձնվել, և՛ Երուսաղեմի բնակիչները, և՛ Հուդայի ողջ ժողովուրդը ամեն կերպ հնազանդ էին Աստծու օրենքներին, սակայն անկարող լինելով թշնամուն դիմադրելու` միայն Աստծու վրա էին դրել իրենց հույսը: Հովակիմ քահանան և ժողովրդի ծերերը հրահանգում են ճանապարհին մոտ բնակավայրերում, կիրճերում հսկողներ դնել և միշտ աղոթել Աստծուն, որ պահպանի թշնամուց:

Ուստի ամբողջ ժողովուրդը՝ այր և կին՝ իրենց մանուկների հետ, Երուսաղեմում և այլ բնակավայրերում մեծ սուգով, քուրձ հագած, խոնարհվում են և աղոթում: Հովակիմ քահանան և մյուս ղևտացիները, քուրձ հագնելով,  իրենց գլխին մոխիր են ցանում և տաճարում ծնրադրած` սրտագին հառաչանքներով և պաղատանքներով զոհեր  մատուցում:

Քանի որ Հողեփեռնեսը ուր էլ արշավում էր, կոտորած և ավեր էր սփռում, շատերը, երկյուղից անձնատուր լինելով, հնազանդվում են, ուստի նա հույս ուներ, որ հրեաներն էլ անձնատուր պիտի լինեն: Եվ իսրայելացիների գործողությունների մասին լսելով` մեծապես բարկանում է և իսրայելացիների երկրի շրջակայքում բնակվող ժողովրդների մեծամեծներին կանչելով` ցանկանում է տեղեկանալ և ճշտել, թե ովքեր են իսրայելացիները,  որոնք են նրանց քաղաքները և մեծամեծները, և թե ինչի կամ ում վրա են իրենց հույսը դրել:

Այն ժամանակ կռապաշտ ամոնացիների Աքիովր անունով իշխանը, որը բոլոր առումներով քաջատեղյակ էր Իսրայելի ժողովրդի վիճակին և ներքին հանգամանքներին, մանավանդ նաև իմաստուն, հավատարիմ, անկեղծ և պարզ սրտով մարդ էր, պատասխանում է. «Ինչ  վերաբերում է այդ ժողովրդին, ծառադ ճշմարտությունը կհայտնի քեզ», և իսրայելացիների ծագումից սկսելով` հայտնում է, թե ինչպես են նրանք բազմանալով գրավում քանանացիների երկիրը, և, ի վերջո, եզրակացնում է. «Նրանց Աստվածը մերժում է չարը, եթե նրանք հնազանդվեն իրենց Աստծուն, ոչ ոք չի կարող հաղթել նրանք, քանի որ Աստված է պատերազմում նրանց թշնամիների դեմ, իսկ եթե մեղանչելով բարկացնեն Աստծուն, այն ժամանակ կհաղթվեն իրենց թշնամուց»:

Հիշյալ օտարականը, այսպես խոսելով, վերջիվերջո ասորիների գոռոզ զորավարին առաջարկում է. «Մի քիչ համբերե´ք, որպեսզի իմանաք, թե արդյոք նրանք այժմ մեղանչե՞լ են իրենց Աստծու դեմ, նոր միայն պատերազմեք, իսկ եթե ներկայումս հաշտ են Աստծու հետ և չեն մեղանչել Նրա օրենքների դեմ, երբեք չպատերազմեք այդ ժողովրդի դեմ, քանի որ միգուցե Աստված նրանց օգնական լինի և մեզ էլ անարգ վիճակի մեջ գցի»:

Թեև իսրայելացիների վերաբերյալ Աքիովրի խոսքերը ճշմարիտ էին, սակայն  հավաքվածներից մի քանիսը, որպես թե նա հայհոյել էր Նաբուգոդոնոսորին, ցանկանում են սպանել Աքիովրին` ասելով. «Մենք չենք վախենում իսրայելացիներից, քանի որ նրանք մեր դեմ պատերազմելու զորություն չունեն, գնանք, հարվածենք այդ ապստամբ ժողովըրդին»: Հողեփեռնեսը, նույնպես զայրանալով, հետևյալն է ասում այդ հանդուգն օտարական իշխանին, որը համարձակվել էր պարզ և աներկյուղ հայտնելու ճշմարտությունը. «Ո՞վ ես դու, որ Իսրայելի Աստծուն Նաբուգոդոնոսորից զորավոր ես համարում, ո՞վ է աստված` բացի Նաբուգոդոնոսորից»:

Այսպիսի հպարտ և հանդուգն խոսքեր ասելով` հրամայում է կապել Աքիովրին և Բեթիզվա տանելով` հանձնել իսրայելացիներին, որ երբ նրանց կոտորի, նրան էլ նրանց հետ սպանի: Արդարև, երբ այդ մարդուն մոտեցնում են քաղաքին, բնակիչները, որոնք լեռներում էին պատսպարվել, հարձակվում են` պարսատիկներով քարեր նետելով: Այդ ժամանակ Աքիովրին բերողները, նրան մի ծառից կապելով, թողնում և փախչում են: Իսրայելացիները, լեռներից իջնելով, ազատում են նրան և Բեթիզվա տանում: Նրան հարցնում են այդպես բերելու պատճառը, և նա էլ պատմում է` ինչ է ասել ատյանում, նաև   Հողեփեռնեսի  մտադրությունը:

Այն ժամանակ ամբողջ ժողովուրդը, Աստծուն երկրպագելով, ծնրադրում է, որ ազատվի բռնակալից, և Աքիովրը, նրանց մխիթարելով, գովում է: Մանավանդ քաղաքի իշխանը, որի անունը Ոզիա էր, իր տուն տանելով և հրավիրելով քաղաքի քահանաներին և ծերերին` մեծ խնջույք է կազմակերպում, ապա բոլորն էլ մինչ լուսաբաց սրտագին հառաչանքներով իրենց փրկության համար աղաչանքներ և պաղատանքներ են մատուցում Աստծուն:

Նկատի՛ր. իսրայելացիների ազատությունը մարդկային որևէ միջոցով անհնարին լինելով` միայն Աստծու ողորմությանն են ապավինում, իսկ Հողեփեռնեսը, հույսը սեփական զորության վրա դրած, հաջորդ օրը, զորքն ամբողջովին սպառազինելով, պաշարում է Բեթիզվա քաղաքը: Սակայն ամոնացիների, մովաբացիների և ծովեզերքի ազգերի խորամանկ իշխանները, որոնք քաջատեղյակ էին այդ տարածքներին, պատերազմելու փոխարեն առաջարկում են մի փոքր համբերել, որ զորքի կորուստ չունենան, և բեթիզվացիների աղբյուրների ակունքները փակելով` ցանկանում են նրանց ստիպել անձնատուր լինելու, քանի որ ջրի պակասությունից կհանձնվեին: Խորամանկ զորավարը հավանություն է տալիս այս առաջարկին և երեսունչորս օր առանց ընդհարումների շարունակում է պաշարումը:

Այս է  պատճառը, որ քաղաքում ջուրը հետզհետե պակասելով` սկսում են ջուրը չափով բաժանել, մինչև  հազիվ մի օրվա ջուր է մնում: Բնակիչները, ծարավից մահվան շեմին հասնելով, այնքան են տկարանում, որ ընկնում են փողոցներում, և  քանի որ ոչ մեկից օգնության հույս չեն ունենում, հարձակվում են Ոզիայի և քաղաքի ծերերի վրա` ասելով. «Թող Աստվա´ծ ձեզ դատի, մեզ կոտորելո՞ւ եք, ինչո՞ւ չհնազանդվեցիք ասորեստանցիներին, ոչ մեկը մեզ չի փրկելու, և Աստված էլ մեզ նրանց ձեռքը մատնեց, որ կորչենք, հանձնե´ք քաղաքը, գերի ընկնելը մահանալուց լավ է»:

Երբ ժողովուրդն այսպիսի հուսահատական խոսքեր ասելուց հետո սկսում է սաստիկ լացուկոծը, ծերերն աղաչում  և պաղատում են Աստծուն, և Ոզիան էլ ճարահատյալ հանձն է առնում հանձնել քաղաքը, եթե հինգ օր ևս համբերեն, և Աստծու գթությանը վստահ` այսպիսի խոստումով բաց է թողնում ժողովրդին: Իրոք, նա առանց Աստծուց հույսը կտրելու քաղաքի պարսպին և աշտարակներին մարդիկ է նշանակում, որպեսզի հարկ եղած դեպքում դիմադրեն թշնամուն, այսպիսով, անորոշ մի հույս ոգևորում է բարեպաշտ իշխանին:

Այսուհանդերձ, մարդկայնորեն մտածելով`պարզ էր, որ ոչ մի հնար չէր կարող լինել, ուստի և´ Ոզիան, և´ ծերերը բոլոր առումներով մտատանջության են մատնվում, շվարում` չիմանալով, թե ի´նչ պետք է անեն փրկության համար: Արդ, վերոհիշյալ այրի կինը՝ Հուդիթը, իրավիճակին ամբողջովին տեղեկանալուց հետո, կանչելով Ոզիային և ծերերին, այսպես է խոսում. «Լավ չարեցիք, որ ժողովրդին խոստացաք, որ  եթե հինգ օրվա ընթացքում օգնություն չլինի, քաղաքը կհանձնեք, քանի որ այսպիսի  պայմանը նշանակում է Աստծուն փորձել, սակայն ո՞վ կարող է տեղյակ լինել նրա խորհուրդներին, եթե ցանկանա, կարող է փրկել, դուք Նրա կամքին չափ և սահման մի՛ դրեք, միայն աղոթե՛ք, աղաչե՛ք և Նրա գթությո´ւնը հայցեք»:

Երբ Հուդիթն այսպիսի շատ խոսքեր է ասում ծերերին, նրան շատ են հավանում և միևնույն ժամանակ նրանից խնդրում են, որ նա էլ Աստծուն աղոթի և աղաչի ազգի փրկության համար: Հուդիթը նրանց պատասխանում է. «Դուք քաղաքի դարպասների պահապաններին պատվիրե´ք, որ այս գիշեր քաղաքից իմ դուրս գալու ժամանակ պատրաստ լինեն բացելու դարպասները, և ինձ ընդհանրապես մի´ հարցրեք, թե ինչ պիտի անեմ»: Քանի որ քաջասիրտ կինը, Աստծու վրա հույս դնելով, մտադրություն և ցանկություն ուներ գնալու Հողեփեռնեսի մոտ և մի հնարքով նրան սպանելու, սակայն իր մտադրությունը չի ցանկանում որևէ մեկին հայտնել, մինչև Աստծու ողորմությամբ այն իրականացնի:

Նրանք, իմանալով, որ նա իմաստուն և սուրբ կին է, պատասխանում են. «Բարի՛, գնա´ խաղաղությամբ և Իսրայելի Աստվածը թող հետդ լինի»: Այս ամենով հանդերձ իրենք էլ ամենայն արթնությամբ հոգում են պարսպի հսկողությունը:

Այստեղ հարկ է նկատի ունենալ Հուդիթի մեծ հավատքը, քանի որ երբ ծերերը գնում են, խարազանազգեստ հագնելով` գետնամած խոնարհվում է Աստծու մեծության առջև և գլխին մոխիր ցանելով` սրտագին պաղատանքներով և աղոթքներով դիմում  Աստծուն՝ խնդրելով, որ իսրայելացիներին գթալով` զորություն պարգևի, որպեսզի մտադրությունն իրագործելով` Աստծու զորությունը և Իսրայելի հանդեպ ունեցած բարությունը աշխարհին հայտնի լինեն:

Երբ Հուդիթն աղոթում է Բեթիզվա քաղաքում, միևնույն ժամին Աստծու քահանաները Երուսաղեմի տաճարում խնկարկություն են անում: Աղոթքն ավարտելուց հետո կանչում է իր աղախնին և ըստ իրենց սովորության` լվացվելով օծվում է անուշահոտ յուղերով և տոնական զգեստներ է հագնում ու զարդարվում` ինքն էլ երիտասարդ և անչափ գեղեցիկ լինելով, այնպես որ նրան տեսնող որևէ մեկը չէր կարող չհիանալ նրա գեղեցկությամբ, և մի քանի օրվա համար հաց, գինի և այլ անհրաժեշտ բաներ պայուսակը դնելով` աղախնի հետ քաղաքի դարպասների կողմն է քայլում:

Ոզիան և ժողովրդի ծերերը, որոնք այնտեղ էին, նրա հրապուրիչ գեղեցկությունն ու զարդարանքները տեսնելով` զարմանքից ապշում են, քանի որ այդ երկյուղած կնոջը երբեք այդպիսի կերպարանքով չէին տեսել և նրան օրհնելով` բացում են դուռը,  և նա ամենայն զգուշությամբ աղախնի հետ դեպի ասորիների բանակն է քայլում:

Քանի որ գիշեր էր, ուստի հանդիպում է պահակներին, որոնք հարցնում են, թե ո´վ է և ո´ւր է գնում: Հուդիթը շտապում է պատասխանելու, որ ինքն իսրայելացի է և որ իսրայելացիների ձեռքից փախել է և Հողեփեռնեսի մոտ պիտի գնա, որպեսզի քաղաքը գրավելու մի հեշտ ճանապարհ ցույց տա:

Այդ ժամանակ պահակները նրան պատվով տանում են Հողեփեռնեսի վրանը, որը տեսնելով նրա հրաշալի գեղեցկությունը` զարմանում և ասում է. «Մի՛ վախեցիր. ով հնազանդվում է Նաբուգոդոնոսորին, ոչ մի չարիք կամ վնաս չենք պատճառում նրան», և երբ հարցնում է նրա գալու պատճառը, Հուդիթը, երեսնիվայր խոնարհությամբ ողջունելով նրան, Հողեփեռնեսի սրտին հաճելի խոսքերով սկսում է գովել Նաբուգոդոնոսորին և միաժամանակ հայտնում` ինքը գիտի այն, ինչ որ նրան Աքիովրն է ասել  իսրայելացիների մասին, և հաստատում է նրա խոսքերը, որոնք կատարյալ ճշմարտություն են: Իսրայելի Աստծու զորությունն ու արդարությունը հայտնապես խոստովանելուց հետո շարունակում է. «Իսրայելացիները մինչև չմեղանչեն Աստծու դեմ, ոչ մեկը չի կարող վնասել նրանց, քանի որ Աստված պահպանում է նրանց, իսկ եթե Աստծու հրամաններին դեմ են լինում, Աստված արդարությունը գործադրելու համար թշնամու ձեռքով պատժում է նրանց»:

Հետո Հուդիթն ավելացնում է. «Այժմ Իսրայելը մեղանչել է, քանի որ քաղաքում խմելու ջուր և ուտելու կերակուր չի մնացել, և անտանելի նեղության մեջ են: Պարզ է, որ պիտի պատժվեն, քանի որ Աստված ինձ ուղարկել է, որ քեզ հետ մի մեծ գործ կատարեմ, այնպիսին, որ լսողն ապուշ կտրի, որովհետև աղախինդ միշտ Աստծուն աղոթում է և խընդրում թույլ տալ  այստեղ մնալու և աղոթելու. Աստված ինձ կհայտնի իսրայելացիների մեղանչելու մասին, և ես էլ իմ հերթին, քեզ տեղեկացնելով, քեզ կառաջնորդեմ Իսրայելի երկրները, մինչև իսկ` Երուսաղեմ, որպեսզի այն գրավես, և ոչ մեկը չկարողանա դիմադրել քեզ»:

Արդարև, Հուդիթի այսպիսի խոսքերը Հողեփեռնեսին և նրան շրջապատող մարդկանց շատ հաճելի են թվում, նրանք  գովում են նրա գեղեցկությունն ու իմաստությունը և հայտարարում, որ նրա նման կին աշխարհում չկա: Մանավանդ անմիտ զորահրամանատարը, բոլորից ավելի հավանելով և սիրելով այդ խոսքերը, խոստանում է ընդունել Հուդիթի աստծուն, երբ նրա բոլոր ասածները կետ առ կետ կատարվեն: Ապա իր վրանի մոտ նրա համար հատուկ տեղ պատրաստելով` հրամայում է նաև կերակուր  տալ նրան, սակայն Հուդիթը, նրա հյուրասիրությունից չօգտվելով, միայն իր  ուտելիքից է օգտվում, որպեսզի օրենքի դեմ չմեղանչի:

Այսպիսով, Հուդիթը երեք օր մնում է այնտեղ, գիշերները բանակից դուրս գալով Բեթիզվայի մոտ մի ջրի աղբյուր է գտնում և ըստ սովորության` այնտեղ լվացվում և աղոթում և ապա վերադառնում է, և ոչ մեկը նրան չի արգելում, քանի որ նրա խնդրանքով Հողեփեռնեսը պատվիրել էր, որ նրա ելումուտին արգելք չլինեն: Չորրորդ օրը զորավարը մեծ խնջույք է տալիս իր հրամանատարներին, որին Հուդիթն էլ է հրավիրվում. թեև նա ուրախությամբ է գնում խնջույքին, սակայն իր կերակուրից է ուտում:

Այստեղ ուշադրության է արժանի Հողեփեռնեսի ողորմելի վիճակը. քանի որ անմիտը, սիրահարված լինելով եբրայեցի կնոջը, այնքան է խմում, որ ամբողջ կյանքում այդքան խմելու սովոր չէր: Գիշերն ընկնելուն պես հրավիրվածները վրանից կամաց- կամաց դուրս են գալիս, քանի որ նրանք նույնպես արբել էին և անկարող էին մնալու, ուստի վրանում մնում են միայն Հողեփեռնեսը և Հուդիթը. մեկը` հարբած, իսկ մյուսը` ամբողջությամբ սթափ: Վրանի դռնապանն էլ շտապում է՝ դուռը նրանց վրա փակելու, ինչպես որ նախապես հրաման էր ստացել իր տիրոջից:

Սակայն, բարեբախտաբար, Հողեփեռնեսն էլ անկարող էր այլևս արթուն մնալու, և հենց իր գահավորակին խոր քուն մտնելուն պես Հուդիթը պատվիրում է իր նաժիշտին դրսում սպասել և ինքը, նորից աղոթելով, Աստծուց զորություն է խնդրում և անմիջապես վերցնում է Հողեփեռնեսի դաշույնը և  կտրելով նրա գլուխը` մարմինը գահավորակից վայր է գցնում: Մի ժամ հետո վրանից դուրս գալու համար զորավարի գլուխը դնում է պայուսակի մեջ և վրանի դուռն էլ փակելով` նախորդ գիշերների նման, կարծես թե աղոթելու է գնում, աղախնի հետ դուրս է գալիս բանակից, և ոչ մեկը նրանց չի արգելում:

Երբ Հուդիթը լեռան ստորոտից քաղաքին է մոտենում, հեռվից «Բացե՛ք դուռը, Աստված մեզ հետ է» ձայն տալուն պես (Հուդիթ 13:13) դռնապանները նրա գալու մասին քահանաներին և քաղաքի ծերերին են հայտնում, Հուդիթին տեսնելու համար բոլոր բնակիչները լապտերներով և ճրագներով իսկույն դուրս են գալիս իրենց տներից և շատ են զարմանում նրա վերադարձից: Այսպիսով, դարպասները բացում են, և Հուդիթը ներս մտնելով ասում է. «Օրհնեցե՛ք Աստծուն, որ չխնայեց Իր ողորմությունը իսրայելացիների համար» (Հուդիթ 13:17), մանավանդ Հողեփեռնեսի գլուխը պայուսակից հանելով` բոլորին ցույց տալուց հետո նրանք ուրախությամբ, Աստծուն օրհնելով, շնորհակալ են լինում: Այն ժամանակ Ոզիան էլ, օրհնելով Հուդիթին, գովում է նրա հավատքն ու քաջությունը, և ամբողջ ժողովուրդը միաձայն աղաղակում են` ամեն:

Ապա Հուդիթը կանչում է վերոհիշյալ Աքիովրին, և երբ ցույց է տալիս Հողեփեռնեսի գլուխը, հիշյալը երկյուղից ուշագնաց է լինում: Երբ ուշքի է գալիս, երկրպագում է Հուդիթին և գովում  նրա: Հուդիթը մեկ առ  մեկ պատմում է, թե ինչպես է Աստծու օգնությամբ գործը գլուխ բերել, ամբողջ ժողովուրդը բարձրաձայն փառաբանում է Աստծուն, հիշյալ Աքիովրն էլ, ի սրտե հավատալով Աստծուն, ընդունում է իսրայելացիների օրենքները: Հուդիթի կարգադրությամբ առավոտյան Հողեփեռնեսի գլուխը կախում են քաղաքի պարսպի աշտարակից, և միաժամանակ զինված ժողովուրդը հարձակման է անցնում: Ասորիները, սա տեսնելով, գնում են Հողեփեռնեսի վրան` նրան տեղեկացնելու, և դուռը փակ գտնելով`կարծում են, որ Հուդիթի հետ քնած է:

Հետո ձայն են տալիս, և երբ ներսից պատասխան չեն լսում, դռնապանը, համարձակություն առնելով, ներս է մտնում և Հողեփեռնեսի արյունաշաղախ դիակը գետնին փռված և գլուխը կտրած տեսնելուն պես պատռում է իր հագուստը, սկսում է իրեն հարվածել և ողբալ: Մանավանդ Հուդիթի վրանն էլ գնալով` այնտեղ նրան չեն գտնում, ուստի ինքնաբերաբար գործի էությունը հասկանալով` Հողեփեռնեսի հրամանատարները երկյուղից պատռում են իրենց զգեստները:

Նմանապես ամբողջ զորքին այնպիսի երկյուղ է պաշարում, որ շփոթված և շվարած, չիմանալով ինչ անել, թողնում են ամեն ինչ, և բանակն ու ամեն մեկը մի-մի կողմ են փախչում, և իսրայելացիները, ընկնելով նրանց հետևից, սկսում են կոտորել: Այն ժամանակ Ոզիան Իսրայելի բոլոր քաղաքները մարդ է ուղարկում, որ շտապեն և զինվեն, ուստի նրանք էլ դիմավորելով փախչող ասորեստանցիներին, այնպես են կոտորում և հալածում նրանց, որ Իսրայելում մի թշնամի անգամ չի մնում: Բեթիզվա քաղաքի բնակիչները թշնամու բանակը կողոպտելու ընթացքում այնքան ունեցվածք և կենդանիներ են գտնում, որ երեսուն օրում հազիվհազ կարողանում են ավարառությունն ավարտել:

Վերոհիշյալ Հովակիմ քահանան և ժողովրդի ծերերը, հատկապես Հուդիթին տեսնելու համար Երուսաղեմից Բեթիզվա գալով, գովում և օրհում են քաջասիրտ կնոջը և շնորհակալություն հայտնում Աստծուն: Նաև իսրայելացիների բոլոր քաղաքներից պատվարժան մարդիկ՝ տղամարդիկ և կանայք, խումբ-խումբ Բեթիզվա գալով, անպատմելի ցնծությամբ և գոհաբանական երգերով օրհնում և փառավորում են Աստծուն: Հուդիթը նրանց բոլորին նվիրում է արմավենու ոստեր, ձիթենու ճյուղեր և ծաղիկներ: Նրանք էլ իրենց հերթին Հուդիթին են  նվիրում  Հողեփեռնեսի ամբողջ ունեցվածքը՝ վրանը, կահկարասին, ոսկեղեն և արծաթեղեն անոթները ու գանձերը, որոնք էլ բարեպաշտ կինն իր հերթին նվիրում է տաճարին: Ապա Երուսաղեմ գնալով` տաճարում ամենայն երախտագիտությամբ երկրպագում են Աստծուն և զոհեր մատուցում:

Այնուհետև Հուդիթը ծերանալով արձակում է իր նաժիշտին և,  ողջ հարստությունը ամուսնուն՝ Մանասեին, և իր ազգականներին բաժանելով, մահանում հարյուր հինգ տարեկան հասակում, և բոլոր իսրայելացիները յոթ օր սուգ են պահում նրա մահվան համար: Հուդիթի այս քաջարի գործը հայտնի է դառնում ամբողջ աշխարհում, և՛ նրա կենդանության, և՛ նրա մահվանից հետո երկար ժամանակ թշնամիներ չեն երևում, և իսրայելացիները հանգիստ ապրում են: