Մարդ-կենդանի-բնություն հարաբերության աստվածընկալումը մեզ համար բացահայտվում է Ծննդոց գրքի առաջին իսկ էջերից, որտեղ ասվում է. «Աստված Իր պատկերով և նմանությամբ ստեղծեց մարդուն և իշխանություն տվեց նրան կենդանական և բուսական աշխարհի վրա» (Ծննդ 1: 27-31): Մարդը Աստծու արարչագործության թագն ու պսակն է: Աստված հարատև կամեցել է մարդու փրկությունը: Նա միշտ առաջնորդել է մարդուն, կարևորելով և արժևորելով մարդ արարածին, անգամ Իր միածին Որդուն ուղղարկեց աշխարհ նրա փրկության համար (Հովհ 3:16)։ Աստծու արքայությունը մարդու կյանքում մարդու հավատքի արգասիքն է, և մարդու փրկությունը պայմանավորված է նրա հավատքով: Հետևաբար Աստված-մարդ փոխհարաբերության մեջ կարևոր է միտքը, բանականությունը և հավատքը: Իսկ կենդանական և բուսական աշխարհը Աստված ստեղծել է ի պետս և ի բարօրություն մարդկության։ Աստծու փրկագործության նպատակը մարդն է և յուրաքանչյուր մարդ նախ և առաջ պետք է հոգա իր փրկության մասին: Անշուշտ պետք է խնամել բուսական և կենդանական աշխարհը և հոգալ նրանց մասին, սակայն մտահոգվել նրանց հավիտենականության մասին անիմաստ է: Մարդ ունի հոգի և մարմին, և հոգին է արժանանում հավիտենական կյանքին, իսկ կենդանիները և բույսերը հոգի չունեն: