Պատասխան – Գրիգոր Նարեկացին, Սուրբ Ավետարանից սովորելով, այսպես է ասում. «Որդն անվախճան է, ասացիր, կրակն՝ անշեջ, կշտամբանքն՝ անվերջ» (Նարեկ ԿԴ): Այս խոսքը Հակոբ աստվածաբանն այսպես է մեկնում, այնտեղ եղած որդերը մարմին ուտելու և սպառելու համար չեն, այլ խայթելու և ցավեցնելու համար: Բայց հուրն զգալի է և հավիտենական: Գերբնական զորությամբ այն հուրն անշեջ է մնում դժոխքում, որով մեղավորներն առանց ազատության տանջվում են:

Եթե ասես, թե որդերն ուտում են, իսկ հուրն այրում, ուրեմն տանջվողներն էլ սպառվում են: Այդպես չէ, սպառվածի տեղն իսկույն ամբողջն է լցվում: Որպես օրինակ կարող ենք հիշել Ղովտի կնոջը, որ աղե արձան դարձավ: Ասում են, որ եթե նրանից մի փոքր կտրվում է, իսկույն տեղը լցվում է: Արդյո՞ք ճիշտ նույն կերպ և այստեղ Աստված չի ամբողջացնում այն որդերից կերված մարդկանց: Եթե ոչ, ուստի հավանական է, որ այդ որդերը խայթելու և ցավեցնելու համար են: Նույնպես և կրակն է ճշմարիտ կրակ՝ այրելու համար, այլ՝ ոչ թե սպառելու: