Աստվածային արարչագործության մեծագույն պարգևը մարդն է, որը կրում է Աստծո պատկերն ու նմանությունը: Մարդը բաղկացած է իմանալի հոգուց և զգայական մարմնից: Ինչպես Գրիգոր Տաթևացին է ասում. «Զգալի մարմինը այնքան ծանրացել է հոգու վրա, որ շատերը կարծում են, թե մենք միայն մարմին ենք»: Եվ երբ մարդկային զգայական ցանկությունները չափի մեջ չեն մնում՝ դառնում են մարդու համար իսկական բռնակալներ և փոխարեն մեր մարմինները բանականության և կամքի կողմից կառավարվեն, դառնում են մեր անհագ ցանկությունների խաղալիք:

Պողոս առաքյալը, գաղատացիներին ուղղված իր թղթում, նշում է. «Բայց ասում եմ ձեզ. Հոգո՛վ ընթացեք և մարմնի ցանկությունը մի՛ կատարեք, քանի որ մարմինը Հոգու հակառակն է ցանկանում, իսկ Հոգին՝ մարմնի հակառակը» (Գաղ. 5:16-17) և այնուհետև շարունակում է. «մարմնի գործերը հայտնի են. այսինքն՝ շնություն, պոռնկություն, պղծություն, վավաշոտություն, կռապաշտություն, կախարդություն, թշնամություն, կռիվ, նախանձ, բարկություն, հակառակություններ, երկպառակություններ, բաժանումներ, չար նախանձ, սպանություններ, հարբեցողություններ, անառակություններ և սրանց նման ուրիշ բաներ» (Գաղ. 5:19-21)։

Այս պահին մենք գտնվում ենք Մեծի Պահոց շրջանում և մեր զգայական ցանկություններն՝ առանց պահեցողության, դժվար է իրենց չափի և սահմանի մեջ պահել: Ուստի պահքն, այդ առումով, կարևոր դեր ունի ցանկությունների դեմն առնելու հանգամանքով, քանի որ պահեցողության միջոցով մենք զորացնում ենք մեր հոգևոր շնորհները, ինչպես Պողոս առաքյալն է ասում. «Իսկ Հոգու պտուղն այս է՝ սեր, խնդություն, խաղաղություն, համբերություն, քաղցրություն, բարություն, հավատարմություն, հեզություն, ժուժկալություն» (Գաղ. 5:22-23): Հետևաբար ովքեր մարմնի ցանկություններով են առաջնորդվում՝ Աստծո Արքայությունը չեն ժառանգելու, ինչպես Գրիգոր Տաթևացին է ասում. «թող իմ հոգին դրանց վրա չմնա, դրանց որպես մարմնին ծառայելու համար»: