Ընդունված է համարել, որ Ադամը զոհ մատուցեց Աստծուն և նրա որդիներն էլ զոհագործելը նրանից սովորեցին. մանավանդ աղոթք, աղաչանք, փառաբանություն և գոհաբանություն առ Աստված մատուցելն ու սրանց նման այլ առաքինի ճանապարհներ և միջոցներ, և անշուշտ, ժամանակի համեմատ հրահանգներ տվեց:

Բայց հավանական է, որ հանդիմանության և պատժի արժանիների նկատմամբ լուռ մնաց, քանի որ բոլորին հայտնի էր, որ նրա հանցանքի համար մարդիկ այս աշխարհի տառապանքներին էին մատնվել, քանի որ մեկի գործած հանցանքը իր համար բերանի սանձ և աչքի վարագույր լինելով՝ թույլ չէր տալիս, որ ուրիշների հանցանքը հիշելով հանդիմանի կամ խրատ տա (Մատթ. Ե 3):

Սակայն Նոյ նահապետը, երբ լսեց և իմացավ իր Քանան թոռի հանցանքի մասին, անիծեց նրան (Ծննդ. Թ 25), նմանապես Հակոբ նահապետը իր որդիներ Շմավոնին և Ղևիին հանդիմանեց (Ծննդ. ԼԴ 30), երբ նրանք իրենց քրոջ՝ Դինայի համար Սյուքեմի բնակիչներին կոտորեցին: Որովհետև Նոյը և Հակոբը հանցանք չունենալով և անմեղ լինելով՝ հանցավորին և մեղավորին հանդիմանելու համարձակություն ունեցան:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902