Մարդկանց մեղքերի պատճառով: Քանի որ թեպետ Սեթը իր ցեղի մարդկանց առաքինության ուղիղ ճանապարհը ցույց տվեց, սակայն Կայենի սերունդը, իր նախահորից վատ օրինակ տեսած և հետզհետե չարության մեջ առավել առաջ գնացած լինելով, բացի Նոյ նահապետից, Սեթի ցեղն էլ Կայենի ցեղի անպարկեշտ և անամոթ աղջիկների հետ խառնակվեցին, որով էլ ամենքն այն աստիճան ապականության մեջ ընկան, որ այլևս չարն ու բարին չզանազանելով, ամեն մարդ մեղքը փառք ու պատիվ էր համարում իր համար (Ծննդ. Զ 5): «Ամոթ է» ասելու համար անմեղ մարդ է պետք, «ճիշտ քայլիր» ասելու, խրատելու համար ուղիղ մարդ է պետք: Արդ, ամենքն այսպես վատթարությամբ և ամեն կերպ ախտերով վարակվելով, իսկապես անհրաժեշտ եղավ, որ Աստված Իր շնորհը նրանցից ամբողջությամբ վերցնելով՝ պատժի, քանի որ Նրա շնորհներին բացարձակապես անարժան գտնվեցին (Ծննդ. Զ 3): Որովհետև մեղքը այնքան շատացավ, որ Աստված մարդուն ստեղծած լինելու համար զղջման և բարկության նշաններ է ցույց տալիս (Ծննդ. Զ 6):

Արդարև Աստված ամենակարող և ամենագետ է, Նա բարկություն և զղջում չունի, քանզի բարկությունը անկարողության, իսկ զղջումը անգիտության հետևանքներ են: Այսպիսի խոսքերը մարդկանց ապականված վիճակի վերաբերյալ իրավացի գանգատն են ցույց տալիս, և որ մեղքը այնքան գարշելի և Աստծո սրբությանը հակառակ բան է, որ Նա մեղավոր մարդ ստեղծելու համար զղջա և բարկանալու չափ չցանկանա: Տե՛ս և հիացիր Աստծո ողորմությամբ, որ հիշյալ ապստամբ մարդիկ ամեն առումով և անմիջական պատժի արժանի լինելու դեպքում, Իր անսահման գթությամբ, իսկույն պատժելու փոխարեն, 120 տարի անց ջրհեղեղով պատժելու սպառնալիք է տալիս, որպեսզի վախենան, մեղա գան և բնաջնջմամբ կորչելու ահավոր վտանգից ազատվեն (Ծննդ. Զ 3-17):

Քանի որ պատիժը ջրով պիտի լիներ, դրա համար էլ Աստված Նոյին հրաման է տալիս մի տապան կառուցել, որպեսզի ջրհեղեղը սկսելու ժամանակ դրա մեջ մտնելով ազատվի: Մանավանդ, [որպեսզի] մեղավոր մարդիկ տապանի կառուցումը տեսնելով և հասկանալով, որ պատժի գործադրումը պետք է տեղի ունենա, փութային զղջալ: Իսկ ջրհեղեղի ժամանակ տապան մտնելու, փրկվելու հույս չունենալու համար, նախապես Նոյին հայտնում է, թե ովքեր պիտի տապան մտնեն, ասելով. «Դու և քո որդիները, կինդ և որդիներիդ կանայք պիտի մտնեք տապան», որպեսզի ծածուկ չմնա, որ նրանցից բացի բոլորն էլ պիտի խեղդվեն: Դարձյալ, չմտածելու համար, թե աշխարհի վերջն է, հրամայում է, որ թռչունների և ցամաքային կենդանիների ցեղերը չկորչելու նպատակով, նրանցից արու և էգ տապան վերցվի, որպեսզի լավ հասկացվի, որ երկիրը վերստին պիտի ծաղկի ու շենանա և թե սույն պատիժը միմիայն մարդկանց մեղքի համար է: 

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902