Հիրավի, Աստծուն հաճելի և ընդունելի է մեղավորի համար աղոթելը, սակայն մի պայմանով, որ մեղավորն էլ իրեն հանցավոր ճանաչելով՝ զղջման գա, որովհետև Աստծուց ներում խնդրելը նշանակում է ճանաչել Նրա մեծությունը, իշխանությունն ու գթությունը, նաև մարդու կողմից իսկապես խոնարհության և զղջման նշան պետք է լինի: Ինչպես որ հայր Աբրահամի աղոթքով Աբիմելեք թագավորի (Ծննդ. Ի 17), Հոբ երանելիի աղաչանքով իր բարեկամների (Հոբ ԽԲ 10), Մովսես մարգարեի պաղատանքով Իսրայելի ժողովրդի հանցանքները ներվեցին (Ելք. ԼԲ 30): Քանի որ սրանք իրենց հանցանքը հասկանալով՝ միանգամից զղջացին: Սակայն ջրհեղեղի ժամանակ մարդիկ ոչ միայն իրենց մեղքերի համար չզղջացին, այլ օր օրի ավելի վատթարացան, և Նոյն էլ թեև նրանց համար աղոթեց, սակայն չընդունվեց այն, քանի որ հիշյալները սաստիկ հպարտությունից փքված՝ իրենց ուժին էին ապավինել (Իմաստ. ԺԴ 6): Նույնպես խրատելու վերաբերյալ Նոյը թե՛ Աստծո հրամանը խոսքով հաղորդելու, թե՛ առաքինությամբ նրանց բարի օրինակ լինելու պարտականության մեջ չթերացավ (Բ Պետ. Բ 5), բայց նրանք ամենևին չուղղվեցին, քանի որ մեղքը մարդու միտքը այն աստիճան է կուրացնում, որ այլևս բարին ու չարը անկարող է զանազանել (Համաձայն առածի, թե մեղքով բռնվածը մտքով էլ է բռնվում): Դարձալ, Նոյը անկարող լինելով նրանց պատժել, տրտմում է նրանց ապօրեն վարքի համար: Քանի որ այն ժամանակ դատավոր և թագավոր չկար, յուրաքանչյուրը իր ցանկությամբ շարժվելով՝ Աստծուց չէր երկնչում և մարդկանցից էլ չէր ամաչում. ընդ որում՝ ամենքն էլ գոռոզ և ամբարտավան, ամենքն էլ բռնակալ, ինքնագլուխ (Ծննդ. Զ 1) և անամոթ, մի խոսքով՝ ինքնահավան, անգութ և բարբարոս լինելով, մեծից մինչև փոքրը զվարճությունների և շվայտությունների անձնատուր եղած, Նոյ Նահապետի խրատներից և առաքինություններից ոչ ազդվում և ոչ էլ օրինակ էին վերցնում: Ինչպես որ նախապես հիշեցինք, 120 տարին անցնելով՝ տապանի կառուցումն էլ ավարտվեց և այդքան երկար ժամանակահատվածում ոչ ոք չզղջաց և ոչ էլ ապաշխարեց:

Դու Աստծո մարդասիրությունը տե՛ս, որ թեև արդարությամբ որոշել էր պատժել մեղավորներին, բայց ողորմած լինելով՝ անձրևի սկսելուց յոթ օր առաջ հրամայում է Նոյ նահապետին, որ կենդանիներին, ինչպես նաև իրենց և նրանց համար անհրաժեշտ պաշարը վերցնելով, իր երեք որդիների՝ Սեմի, Քամի, Հաբեթի, իր կնոջ և որդիների կանաց հետ շտապի տապան մտնել: Արդ, Նոյը հրամայվածի համաձայն տապան մտնելուն պես, ո՜վ հրաշալիք, հրեշտակը դրսից փակում է տապանի դուռը (Ծննդ. Է 17), որպեսզի այլ մարդ չկարողանա դրա մեջ մտնել, բայց ականատեսները ծիծաղելով ծաղրում են, քանի որ չեն հավատում, որ ջրհեղ է լինելու:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902