Մարդուն խոսք հասկացնելու համար նրա լեզվով պետք է խոսել. այդ պատճառով Աստված, մարդուն հասկանալի եղանակով, Ս. Գրքում իր կամքն է հայտնում՝ համրին նշաններով խոսք հասկացնելու նման: Քանի որ մարդկային ձևով հաշտվել կամ ուխտ ու դաշինք կնքել՝ հավասարների միջև պատերազմից հետո երկու կողմերի կամքերի միությունն է հայտնում, բայց Աստծո հաշտությունն ու ուխտադրությունը միայն Իր կամքով և Իր կողմից լինելով՝ Նրա ողորմությունն է հայտնում (Ծննդ. Թ 17): Քանի որ Աստված ոչ թե հարկադրված է ուխտ հաստատում, կարծես թե պարտական լինի մարդուն, այլ մանավանդ Նոյ նահապետին և բոլոր մարդկանց մխիթարելով՝ իր ողորմությանն է արժանացնում, որպեսզի Աստծո բարերարությունը անմոռաց կերպով հիշելով, միշտ գոհությամբ հնազանդվեն և հավիտենական փառքին էլ հասնեն:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902