Համարվում է, որ հայերեն էին խոսում, քանի որ հայտնի է, որ մինչ աշտարակաշինությունը Ադամի լեզվով էին խոսում, և միայն աշտարակը կառուցող այդ հպարտ և բռնակալ մարդկանց որպես պատիժ՝ նրանց լեզուն Բաղդատի դաշտի մեջ խառնվեց (Ծննդ. ԺԱ 9): Արդ՝ Նոյը և նրա հարազատները Հայաստանում լինելով, նրանց լեզուն անխառն մնաց, քանի որ մինչ այդ ժամանակը Նոյը դեռևս կենդանի էր, և աշտարակ շինողների հետ չմիանալուց բացի, եթե կարողանար, անշուշտ նրանց ապօրեն գործը կխափաներ: Ուրեմն կարելի է եզրակացնել, որ լեզուները խառնվելուց հետո մեր Հայկ նահապետը Հայաստանի կողմը գալով, այնտեղ նախնական լեզվով սկսեց խոսել, քանի որ արդեն իսկ իր լեզուն էր:

Արդարև, ինչպես որ մարդիկ մեղքի պատճառով աշխարհի նեղությունների և վշտերի ենթարկվեցին,  նույնպես էլ մեղքի պատճառով լեզուները շատացան, որպեսզի մարդիկ չարության մեջ իրար հետ չմիաբանվեն: Քանի որ մարդկային բնությունը զարմանալի է, լավ բաներին չձգտելով, ընդհակառակը՝ շատ վատ և անպիտան բաներին է սկսում հետևել և այսպես, ի վերջո, բոլորն էլ չարանում են, ինչպես ջրհեղեղից առաջ եղավ: Ուրեմն այս առումով լեզուների շատությունը մարդկանց համար մեծապես օգտակար եղավ, և դարձյալ՝ լեզուների խառնվելը մեծ հռչակ տվեց աշխարհին, ինչպես երկիրը միօրինակ դաշտավայր եղած ժամանակ, հանկարծ լեռներով, ձորերով և բլուրներով զարդարվեց, կամ ինչպես մի ծաղիկ միագույն լինելուց առավել հաճելի է, երբ զանազան գույներ ունի:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902