Երինջը, որը դեռ լծի տակ չի մտել, իսրայելացիների առաջին սերունդն է հայտնում, որ առաջինը Եգիպտոս գնալով, Հովսեփի շնորհիվ առանց հարկերի և նեղությունների ենթարկվելու, հանգիստ և զվարճանքներով անցկացրին իրենց կյանքը: Արու այծը երկրորդ սերունդն է ցույց տալիս, որոնց եգիպտացիները սկսեցին հարստահարել Հովսեփի մահանալուց հետո, նրանց կաթը կթելու նման, քանի որ առանց վարձատրության էին աշխատեցնում:

Խոյը երրորդ սերունդն է հայտնում, որ փարավոնը ինչքան չարչարում էր, այնքան ավելի էին շատանում, և խոյի նման նեղություններին տոկալով՝ իրենց մարմինը անվնաս էր մնում: Նույնպես արևի մայրամուտի ժամանակ մսերի միջով բոցախառն ծխի անցնելը, ինչպես նաև թռչունների [մսի վրա] թառելը Հովսեփից հետո կռապաշտների կողմից եկող թշնամությունն էր ցույց տալիս, որը իսրայելացիները տեսան և կրեցին թե՛ Եգիպտոսում, և թե՛ հետո՝ անապատում ամաղեկացիներից և այլ թշնամիներից:

Իսկ երկու թռչունը՝ տատրակն ու աղավնին, որոնց առանց սպանելու թռցրեց, չորրորդ սերնդի օրինակն էին, որոնք թռչունի պես հրաշքով Եգիպտոսից դուրս եկան, և քառասուն տարի անապատով ճամփորդելով, հատուկ բոլոր տեսակ նեղությունների ենթարկվեցին՝ տատրակի նման տխուր և տրտում: Հետո Ավետյաց երկիրը գրավելու հույսով միայն ոգևորված և այնտեղ՝ Ավետյաց երկրում, աղավնու նման պարզամիտ և ուրախ, իրենց ցեղերով բնակվելու և բազմանալու նշանն ու ապացույցն էր:

Իսրայելի ժողովրդի չորս հարյուր տարի Եգիպտոսում օտարության մեջ մնալը՝ նրանց չորրորդ սերնդի Եգիպտոսից դուրս գալու օրինակը եղավ (Ծննդ. 17:16): Ոմանք այս չորս հարյուր տարին Իսահակի ծնունդից են հաշվում: Անդրադառնալով Աբրահամի վրա թմրություն, երկյուղ և մթություն տիրելուն, սրանք նրա մահն էին նախանշում, քանի որ վերոհիշյալ նշանների կատարումը Աբրահամի մահից հետո պիտի տեղի ունենային:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902