Աղոթք՝ ըստ սովորության

Մի հարուստ ընտանիքում դադարեցին ուտելուց առաջ աղոթել: Մի անգամ մի քարոզիչ հյուր եկավ նրանց: Նրբաճաշակ ճաշի սեղան պատրաստեցին, համեղ կերակուրներ և ըմպելիքներ մատուցեցին: Ընտանիքը սեղան նստեց: Բոլորը քարոզչին էին նայում՝ մտածելով, որ նա կաղոթի ճաշից առաջ: Սակայն քարոզիչն ասաց.

- Ընտանիքի հայրը պետք է աղոթի, քանի որ նա ընտանիքի առաջին աղոթարարն է:

Տհաճ լռություն տիրեց: Հայրը, թեթև հազալով, ասաց.

- Թանկագին հյուր, մենք չենք աղոթում, որովհետև ուտելուց առաջ ասվող աղոթքում անընդհատ նույնն է կրկնվում: Ըստ սովորության ասված աղոթքը դատարկախոսություն է: Ամեն օր, ամեն տարի անընդհատ կրկնվող այդ խոսքերը ամենևին չեն օգնում, այդ պատճառով էլ այլևս չենք աղոթում:

Քարոզիչը զարմանքով նրանց էր նայում և այդ պահին նրանց յոթնամյա դուստրն ասաց.

- Հայրի՛կ, մի՞թե այլևս կարիք չկա ամեն առավոտ քեզ մոտ գալ ու «բարի լույս» ասել:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի