«Աղոթքով միշտ բախենք Արարչի գթառատության դուռը»

Հոկտեմբերի 5-ին Հայ Առաքելական Սուրբ եկեղեցին նշեց Քրիստոսի յոթանասուներկու աշակերտների հիշատակության օրը: Առաքյալներին և աշակերտներին ուղղված Քրիստոսի հետևյալ խոսքերը, թե՝ դուք եք երկրի աղը (Մատթ. 5:13), վերաբերում են նաև Քրիստոսի հետևորդներին: Ինչպես աշակերտները, այնպես էլ յուրաքանչյուր քրիստոնյա իր ուժերի չափով կոչված է Տիրոջ խոսքն ու Արքայության ուրախությունն իր միջավայրում ավետելու առաքելությանը: Այդ առաքելության ճանապարհին եկեղեցիների սուրբ հարկերից ներս ձևավորված համայնքներն ամեն անգամ զորանում են՝ ուխտի ճանապարհներ անցնելով:

Զորավոր Ս. Աստվածածին եկեղեցու համայնքի հերթական ուխտագնացությունը, ԱՀԹ առաջնորդական փոխանորդ Գերաշնորհ Տ. Նավասարդ արք. Կճոյանի օրհնությամբ և հոգևոր հովիվ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյանի առաջնորդությամբ, Քրիստոսի յոթանասուներկու աշակերտների հիշատակության օրն էր: Մինչ աղոթքի ճանապարհ անցնելը, համայնքը Զորավոր Ս. Աստվածածին եկեղեցում Գիշերային ժամերգության մասնակից եղավ, ապա եկեղեցուն կից Ս. Անանիայի մատուռ-դամբարանում հայցեց սրբի բարեխոսությունը, որը Քրիստոսի յոթանասուներկու աշակերտներից մեկն է եղել:

Այս անգամ Զորավոր Ս. Աստվածածին եկեղեցու համայնքն այցելեց Կոտայքի թեմի սրբավայրեր: Օրվա առաջին սրբավայրը Թեժառույգի վանքն (12-րդ դ.) էր, ուր ուխտավորները հասան՝ հաղթահարելով Ծաղկունյաց լեռնաշղթայի 2000 մ բարձրությունը: Սրբավայրում ուխտավորները, Տեր Հոր գլխավորությամբ, մասնակցեցին Խաղաղական ժամերգությանը: Ըստ եկեղեցու հայրերի՝ բոլոր առաքինությունները մոտեցնում են մարդուն Աստծուն, իսկ աղոթքը միավորում է նրանց: Աղոթքը նրանք համարել են բոլոր առաքինությունների մայրը, քանի որ սերը Աստծո և մերձավորի հանդեպ մուտք է գործում մարդու հոգին ոչ այլ կերպ, քան աղոթքի միջոցով:

Հաջորդ սրբավայրը, ուր ուխտավորները Հանգստյան ժամերգությամբ միասնական աղոթք վերառաքեցին առ Տեր, Բյուրականից մեկ կիլոմետր հյուսիս-արևելք գտնվող Արտավազդիկ եկեղեցին էր (7-13-րդ դ.): Օրվա վերջին սրբավայրը, որ հյուրընկալեց ուխտավորներին, Կոտայքի թեմի առաջնորդանիստ եկեղեցին՝ Կեչառիսի վանական համալիրն էր, որ բաղկացած է չորս՝ Ս. Գրիգոր Լուսավորիչ, Ս. Նշան, Ս. Կաթողիկե և Ս. Հարություն եկեղեցիներից (11-13-րդ դ.): Սրբավայրում ուխտավորները, օրվա սրբերի բարեխոսությանը դիմելով, Տիրոջ ողորմածությունը հայցեցին Հայ եկեղեցու, Հայոց ու Արցախ աշխարհների և Հայոց բանակի համար: Այնուհետև ուխտավորները համախմբվեցին սիրո սեղանի և հոգեշահ զրույցի շուրջ:

Յուրաքանչյուր ուխտի ճանապարհ քրիստոնյային հիշեցնում է անդադար աղոթելու ավետարանական պատգամը, որի մասին իր խրատն է հղում նաև Վարդան Այգեկցին. «Աղոթենք անդադար, քանզի սա է անուշահոտ խունկը, որ ծխվում է Աստծո առաջ ոսկե բուրվառով, որն էլ հաճելի է Աստծուն: Աղոթքով միշտ բախենք Արարչի գթառատության դուռը: Աղոթքը սանդուղք է երկրից մինչև երկինք, լույս է խավար ճանապարհին, մնայուն պաշար է մշտնջենավոր կյանքի համար: Ուստի ջանանք սուրբ մտքով արիաբար աղոթել այս կյանքում, որպեսզի սրանից հետո արժանանանք անպատում բարիքներին ու հավիտենական կյանքին»:

Կարինե Սուգիկյան