Մի վանական ձիթենի տնկեց ու սկսեց աղոթել. «Տե՛ր, ծառիս համար անձրև ուղարկիր»: Եվ Տերը երկրին անձրև ուղարկեց: Ծառը խոնավությունը վերցրեց, իսկ մարդը շարունակեց աղոթել. «Իսկ այժմ, Տե՛ր, խնդրում եմ շատ արև ուղարկես, որովհետև ծառիս ջերմություն է անհրաժեշտ»: Եվ Տերն արև ուղարկեց: Ծառն աճում էր: Մարդը շարունակում էր նրա համար աղոթել. «Տե՛ր, մի քիչ սառնամանիք ուղարկիր, որպեսզի ծառիս արմատներն ու ճյուղերն ամրանան»: Տերը սառնամանիք ուղարկեց և… ծառը չորացավ: Վանականը շատ տխրեց: Նա գնաց ընկերոջ մոտ, որպեսզի պատմի գլխին եկածը:
«Ես նույնպես ձիթենի ունեմ, տե՛ս»,- ասաց ընկերը: Նրա ծառը հրաշալի աճում էր: «Բայց ես այլ կերպ էի աղոթում: Ես Աստծուն ասացի, որ Ինքն է այդ ծառի Արարիչը և ավելի լավ գիտի, թե ինչ է նրան անհրաժեշտ: Ես ուղղակի խնդրում էի հոգ տանել ծառիս մասին, և Նա անում է»:
Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի