Անառակ գեղեցկուհին

Ապաշխարության ձգտող հոգու վիճակը աբբա Հովհաննեսը հետևյալ առակի միջոցով էր ներկայացնում:

Մի քաղաքում մի անառակ գեղեցկուհի էր ապրում, ով շատ սիրեկաններ ուներ: Իշխանը նրան առաջարկություն արեց.

- Խոստացիր առաքինի կյանքով ապրել և ես համաձայն եմ, որ կինս դառնաս:

Նա խոստացավ: Իշխանն ամուսնացավ նրա հետ ու իր տուն տարավ: Նախկին սիրեկաններն, այս մասին իմանալով, այսպես խորհրդակցեցին միմյանց հետ. «Իշխանը նրան կնության է առել ու իր տուն տարել: Եթե ուղիղ նրա տուն գնանք, ապա իշխանը մեզ չարչարանքների կենթարկի: Ահա, թե ինչ կանենք. տան ետնամասը կգնանք ու կսուլենք նրան: Նա կճանաչի մեր սուլոցն ու դուրս կգա և այդժամ մենք մեղավոր չենք լինի»: Եվ այդպես էլ արեցին: Սակայն կինը, սուլոցը լսելով, ականջները փակեց, վազեց ներքին սենյակն ու իր ետևից դուռը փակեց:

Աբբան հետևյալ կերպ էր բացատրում առակը. անառակ կինը հոգին է, նրա սիրեկանները՝ կրքերը, իշխանը՝ Քրիստոս, ներքին սենյակը՝ հարատև հավատքն է, սուլող սիրեկանները՝ դևերը: Եթե հոգին մշտապես Աստծուն ապավինի, ապա դևերն ու կրքերը վախենալով կհեռանան նրանից:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի