Մի ծերի հարցրեցին, թե ջերմեռանդ քրիստոնյան ինչպե՞ս կարող է չգայթակղվել, երբ այդքան գայթակղությունների է հանդիպում. աշխարհն ամեն կերպ հակադրվում է նրան, վանականների է տեսնում, որ աշխարհիկ կյանքի են վերադառնում, հասկանում է սեփական թուլությունը և այլն:
Ծերը պատասխանեց.
- Թող նապաստակներին հետապնդող շներին պատկերացնի: Երբ նրանցից մեկը տեսնում է նապաստակին՝ անմիջապես նրա ետևից է ընկնում, իսկ մյուսները միայն հետապնդող շանն են տեսնում և սկզբում իրենք էլ են վազում նրա ետևից, իսկ հետո ետ են դառնում: Առաջին շունը, որ տեսել էր նապաստակին՝ շարունակում է միայնակ հետապնդել, մինչև չբռնի: Ոչինչ չի շեղում նրան իր նպատակակետից, ո՛չ այն, որ մյուս շները ետ են դարձել, ո՛չ զառիթափերին է նայում, ո՛չ խիտ անտառին, ո՛չ փշոտ թփերին և փշերի միջով վազելով՝ հաճախ վերքեր է ստանում, սակայն չի դադրում վազել: Այդպես էլ Քրիստոսին փնտրողն անշեղորեն դեպի Նրան է ձգտում՝ իրեն հանդիպող բոլոր գայթակղությունները հաղթահարելով, մինչև որ նպատակին հասնի:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի