Գողությունը մի աղքատի տուն մտավ ու խեղճի քրտաջան աշխատանքով վաստակածը գողացավ: Պարկն ուսին գցեց ու դուրս փախավ: Բայց ցանկապատի վրայով թռչելիս մեխից կառչեց ու չկարողացավ տեղից պոկվել: Իսկ աղքատն արդեն մահակը ձեռքն առած նրա ետից էր վազում: Հանկարծ Գողությունը նկատեց, որ Գթասրտությունն է անցնում ճանապարհով:
- Հե՜յ, օգնի՛ր ինձ,- ողջ ուժով բղավեց Գողությունը:
Իսկ Գթասրտությունը կարծես նրան չէր էլ նկատում:
- Ազատի՛ր ինձ,- ավելի բարձր կանչեց Գողությունը,- թե չէ հախիցս մի լավ կգան, դեռ բանտ էլ կնստեցնեն:
- Չեմ օգնի քեզ,- պատասխանեց Գթասրտությունը:
- Ինչպե՞ս,- վրդովվեց Գողությունը,- չէ՞ որ դու Գթասրտությունն ես:
- Այո՛, ե՛ս եմ, բայց չարին ծառայություն մատուցած կլինեմ, եթե խելամտորեն չվարվեմ: Այդ պատճառով էլ ոչ թե քեզ կօգնեմ, այլ այն խեղճ մարդուն, որին թալանել ես ու սովի մատնել:
- Բայց չէ՞ որ կծեծի ինձ:
- Չի ծեծի,- ժպտաց Գթասրտությունը,- ես նրան կխնդրեմ, որպեսզի ողորմած գտնվի նույնիսկ քեզ նմանի հետ:
Եվ աղքատն իսկապես լսեց Գթասրտությանը, քանի որ շատ բանով էր նրան պարտական…
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի