23 Նոյեմբեր, Շբ
Աբբա Եղիան ասաց, թե ոմն ծեր օթևանեց կուռքերի մեհյանում, և դևերը, գիշերը գալով նրա մոտ, ասացին. «Գնա՛ մեր տեղից»: Ծերն ասաց. «Դուք տեղ չունեք երկրի վրա»: Այնժամ դևերն սկսեցին ցրիվ տալ նրա կուտակած արմավենու ոստերը, իսկ ծերն աշխատում և հավաքում էր: Հետո դևը բռնեց նրա ձեռքից և դուրս քաշեց: Երբ հասան դռանը, ծերը բռնեց դուռը և գոչեց. «Հիսուս Քրիստոս, Աստվա՛ծ իմ, օգնի՛ր ինձ»: Եվ նույն պահին փախավ դևը նրանից, իսկ ծերն սկսեց արտասվել: Տերը հարցրեց նրան. «Ինչո՞ւ ես լալիս»: Նա պատասխանեց. «Լալիս եմ, որ դևերն համարձակություն ունեն մերձենալու մարդկանց»: Եվ Տերն ասաց. «Տե՛ս` երբ փնտրեցիր ինձ, ինչպե՛ս գտար, բայց և՝ ոչ առանց տքնելու, որովհետև եթե տքնություն չլիներ, մարդը չէր կարող Աստծուն իր հետ ունենալ, որովհետև ի բնե մարդն ստեղծված է ջանադրության համար, և Աստված էլ նույնն է պահանջում նրանից»: Արդ, ասեմ քեզ, եղբայր, պետք է տքնենք և գտնենք Աստծուն, իսկ ով չի՛ տքնում, նա չի կարող Աստծու օգնությունը ստանալ:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի