Մի ծերունի բնակվում էր Ալեքսանդրիա քաղաքից դուրս՝ մի խցում: Այդ ծերունին սաստիկ ստամբակ էր և կարճամիտ: Եվ մի երիտասարդ, լսելով նրա մասին, պայման կապեց Աստծո հետ` խոստանալով. «Բոլոր չարիքների փոխարեն, որ գործել եմ, գնամ հանգրվանեմ ծերունու մոտ, ծառայեմ և հանգստացնեմ նրան»: Եվ գնալով՝ բնակվեց ծերունու մոտ, իսկ ծերունին հանապազօր անարգում էր նրան՝ որպես շան: Աստված տեսավ եղբոր համբերությունն ու խոնարհությունը, և Ծերի հետ բնակվելուց վեց տարի անց եղբայրը երազում տեսավ մի հսկայի, ով մեծ մագաղաթ ուներ, և ցույց տվեց նրան մագաղաթի կեսը ջնջված, իսկ մյուս կեսին դեռ գիր կար, և ասաց նրան. «Ահա կեսը, որ պարտք էիր, ջնջեց Տերը: Ջա՛նք թափիր նաև մյուսների համար»: Մոտերքում բնակվող մեկ այլ հոգևոր ծեր էլ կար, որ ամեն օր լսում էր, թե ինչպես էր այդ ծերը լրբաբար նեղում, անարգում ու տրտմեցնում եղբորը, և թե ինչպես էր վերջինս խոնարհվում, իսկ ծերը չէր հաշտվում նրա հետ: Եվ որքան հանդիպում էր երիտասարդին հոգևոր ծերը, որ դրացին էր, հարցնում էր նրան. «Ինչպե՞ս ես, որդյա՛կ, ինչ պե՞ս անցավ այսօր, մի բան շահեցի՞ք արդյոք, մի բան ջնջեցի՞ք այն մագաղաթից»: Եվ գիտենալով, որ հոգևոր ծեր է, եղբայրը ոչինչ չէր թաքցնում նրանից, այլ ասում էր. «Այո՛, հա՛յր, շահեցինք»: Իսկ եթե երբեմն թերի էր անցնում և չէր անարգում, չէր թքում երեսին կամ հալածում իր ծերը, երեկոյան եղբայրը լալով գնում էր հարևան ծերի մոտ և ասում. «Վա՜յ ինձ, աբբա՛, չար էր ինձ համար այս օրը, քանզի ոչինչ չշահեցի, այլ հանգստությամբ անցկացրի»: Վեց տարի անց ննջեց եղբայրը, և հոգևոր ծերը հավաստեց, թե. «Տեսա նրան, որ բազում մարտիրոսների հետ համարձակությամբ կանգնած էր և իր ծերի համար աղաչում էր Տիրոջն ու ասում. «Տե՛ր, ինչպես որ նրա միջոցով ինձ ողորմեցիր, ողորմի՛ր և նրան՝ հանուն քո գթության, որ ես եմ աղերսում նրա համար»: Եվ քառասուն օր անց Տերն Իր մոտ` հանգստյան վայր, առավ նաև ծերին: Ահա ինչպիսի՛ համարձակություն ունեն նրանք, ովքեր հանուն Քրիստոսի համբերում են նեղությունների:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի