Աստված ողորմի աշխարհն ու անձրև ուղարկի մեզ

Որքա՜ն իմաստություն կա Աստծո գործերի մեջ: Ձյունը հալվում է՝ աղբյուրները լցվում են: Բայց այժմ(1) ո՛չ ձյուն կա, ո՛չ՝ անձրև: Ի՞նչ է լինելու այս ամենի վերջը: Մարդիկ ի՞նչ են խմելու: Աստված ողորմի աշխարհը, գթա մեզ ու անձրև ուղարկի: Քանի որ, եթե երաշտը շարունակվի՝ ծառերի տերևներն էլ կչորանան: Ձիթենիների վրա ոչ միայն կանաչ պտուղ, այլև կանաչ տերև էլ չի երևա: Մարդն ինչ էլ, որ ցանի, եթե Աստված վերևից սուրբ ջրով, այսինքն անձրևով չցողի՝ ողջ ցանքսը կչորանա: Անձրևը սուրբ ջուր է:

Ջրի առատությանը սովոր մարդիկ ի՞նչ պիտի անեն դրա պակասի դեպքում: Մեղքերի պատճառով է, որ Աստված ջուր չի տալիս, բայց եթե նույնիսկ ուղղակի մարդկային տեսանկյունից էլ նայես, ապա ջուրն ինչպե՞ս պետք է բավականացնի, եթե մարդիկ այն այդպես վատնում են: Պատկերացնում եմ, թե ինչ է կատարվելու քաղաքներում: Միայն զուգարանակոնքի համար որքա՜ն ջուր է ծախսվում: Քաղաքները միկրոբներով կլցվեն, խոլերա կսկսվի: Մարդիկ կմահանան, կմնան առանց թաղվելու ու ախտահանելու համար դիակների վրա ինչ-որ փոշի կցանեն: Սակայն, բարեբախտաբար, Աստված դեռ լիովին չի թողել մեր աշխարհն ու հոգ է տանում դրա մասին:

Վերջին ժամանակներում ենք ապրում: Ձեր կարծիքով տարեցտարի կրկնվող այս երաշտներն ի՞նչ են նշանակում: Մի՞թե առաջ նման երաշտներ էին լինում: Այստեղ էլ՝ Խալկիդիկիում, գետը չորացել է, ձկները սատկել են ու ողջ շրջակայքը գարշահոտությամբ լցրել: Սալոնիկիում էլ է ջրի հարցը շատ լուրջ: Մարաթոնյան լճում(2) ջրի մակարդակը շատ է իջել և արդեն կղզյակներ են երևում: Պինեոսի(3) ջրի մակարդակն էլ է իջել: Առաջ գոնե մի քիչ ջուր կար Էվրոսում(4), բայց հոսանքի վերևի մասում բուլղարացիներն ամբարտակ կառուցեցին ու դրա ջուրն էլ ցամաքեց: Եթե ինչ-որ իրարանցում սկսվի, ապա տանկերը հեշտությամբ կանցնեն դրա միջով: Եթե այս տարի էլ Կիպրոսում անձրև չգա, ապա այնտեղ էլ ջրի հարցը շատ կսրվի: Եվ մի՞թե միայն այս հարցն է: Դեռ այնքա՜ն բան կա… Ծառերի մի մասը չորանում է, մյուսը՝ հիվանդանում… Մարդի՛կ են հիվանդանում ու մահանում: Եթե մարդիկ չեն ապաշխարում, ապա ի՞նչ անձրև պիտի գա, մի՞թե Աստված անձրև կտա: Բայց գիտե՞ք, թե որքան է ամեն ինչ փոխվում, երբ վստահում ենք Աստծուն: Կատա՞կ բան է Աստծուն որպես դաշնակից ունենալ: Աստծո համար դժվարին կացություն գոյություն չունի: Յուրաքանչյուր իրավիճակից ելք գտնելը դժվար չէ Նրա համար: Ամեն ինչ հեշտ է Աստծո համար: Նա կարիք չունի մեծ ուժ գործադրել գերբնականի համար ու փոքր՝ բնականի: Նա ամեն տեղ միևնույն ուժն է կիրառում: Միայն թե, մարդն Իրենից կառչի, ահա՛ թե որն է ամենակարևորը:

Իսկ դուք աղոթո՞ւմ եք անձրևի համար, թե այդ հարցը ձեզ չի հուզում: Այժմ վար ու ցանքի իսկական ժամանակն է: Արտերն արդեն ցանված պետք է լինեին, բայց մարդիկ նույնիսկ հերկման գործը չեն կարողանում գլուխ բերել(5): Այս երաշտն Աստծո փորձությունն է: Եվ նման փորձությունների ժամանակ աղոթելը վանականի գործն է: Չեմ թաքցնի, որ դժգոհ եմ ձեզանից: Անցյալ երաշտի ժամանակ, երբ մարդիկ ստիպված էին ցորենը խոտի տեղ հնձել, դուք ոչ մի քայլ չարեցիք աղոթքի առումով: Իսկ ինչո՞ւ: Որովհետև ինքներդ խողովակի՞ց եք բանջարանոցը ջրում: Սա վերջին անգամը լինի: Մյուս անգամ պիտի ցավեք մարդկանց համար: Երբ ինչ-որ բանի մասին եք իմանում՝ աղոթեք դրա համար: Ինձ էլ գրեք, թե ինչ է կատարվում: Քննություն պիտի հանձնեք: Եթե լավ հանձնեք, այսինքն անձրև գա, ապա ես ձեզ ինձ գործընկեր կդարձնեմ աղոթքի հարցում: Իսկ Աստծո նախախնամության տվածն էլ միմյանց միջև կբաժանենք:

Թեկուզ նույնիսկ անձրև չգա՝ ես փառաբանում եմ Աստծուն՝ Նրա ուղարկածի համար, երբ անձրևի համար աղոթելիս տեսնում եմ, որ մի ամպիկ է հայտնվում երկնքում: Իսկ խիղճս ինձ է հանդիմանում այն հոգևոր ամպերի համար, որ ունեմ, և որոնք հեռացնում են Աստծո ամպերը: Եթե խոնարհությամբ Աստծո ողորմությունը խնդրենք՝ Աստված կօգնի: Խոնարհ մարդու աղոթքն անձրևաբեր ամպեր է հավաքում երաշտի ժամանակ: Միշտ աղոթենք, որ Աստծո ուղարկած անձրևը հոգևոր ներգործությամբ էլ օժտված լինի, որպեսզի մարի այն հոգևոր հրդեհը, որ սատանայական չարության պատճառով մոլեգնում է աշխարհում ու այրում մարդկանց հոգիները:

Ուրախացա՝ լսելով, որ ոմանք ասում են. «Մենք արժանի չենք, բայց Աստված կրկին խղճաց մեզ ու մի քիչ անձրև ու ձյուն ուղարկեց»: Աստված շատ ավելի կտա, եթե նման խոնարհ մտքեր ունենանք: Համենայն դեպս սեփական անարժանության ընդունումն արդեն իսկ ապաշխարություն է: Բարեբախտաբար դեռ թթխմոր է մնացել: Խնդրեք Աստծուն, որ պտուտակահանը վերցնի ու մարդկանց գլուխների պտուտակները ձգի: Տեսնում եմ, որ բարձր պաշտոնյաներից ոմանք հակված են դեպ բարին: Նրանք հասկանում են, թե ուր ենք գնում:

1) Արտասանվել է 1990թ. նոյեմբերին, ուժեղ երաշտի ժամանակ:

2) Լիճ Հունաստանի հարավ-արևմտյան հատվածում, Աթենքը ջրով մատակարարելու աղբյուրը:

3) Գետ Թեսալիայում:

4) Գետ Հունաստանի հյուսիսում (Բուլղարիայում Մարիցա է կոչվում):

5) Հողի չափազանց չորության պատճառով:

Հայր Պաիսիոս Աթոսացու «Ցավով և սիրով՝ ժամանակակից մարդու մասին» գրքից

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի