Ճանճը

Մի անգամ արևելյան տիրակալներից մեկը սկսեց մտածել, թե ինչպես ճանճերին վերացնի: Այդ միջատներն արդեն այնքան էին հոգնեցրել նրան, որ չէր կարողանում կենտրոնանալ երկրի հարցերի վրա: Ուստի, նա իր մոտ կանչեց բոլոր ծառաներին և կարգադրեց որևէ միջոց գտնել դրանցից վերջնականապես ազատվելու համար:

Ծառաները լրջորեն մտահոգվեցին, քանի որ գիտեին իրենց տիրակալի խիստ բնավորության և պատիժների մասին, սակայն որքան էլ մտածեցին, չկարողացան որևէ միջոց գտնել: Այդժամ մի խորամանկ ծառա մոտեցավ արքային ու ասաց. «Իմաստունների իմաստուն, քո խնդրի լուծումը կա: Դու պիտի մի այնպիսի տեղ գտնես, որտեղ մարդ չկա, քանի որ որտեղ մարդ կա, այնտեղ միշտ էլ ճանճեր կան»:

Արքան հրամայեց անմիջապես թամբել ձիերը և մի քանի ծառաների հետ ուղևորվեց մի այնպիսի վայր փնտրելու, որտեղ ամենևին մարդ չկա: Մի քանի օր նրանք սլացան անապատով՝ նույնիսկ գիշերները ձիերին հանգիստ չտալով, և վերջապես, երբ դրանք արդեն ուժասպառ էին եղել, կանգ առան:  Եվ հենց այդ պահին մի անպատկառ ճանճ եկավ ու նստեց տիրակալի ձիու վրա:

- Ինչպե՞ս,- բացականչեց խեղճ տիրակալը,- ախր դու խոստացար, որ այնտեղ, որտեղ մարդիկ չկան, այս զզվելի միջատներն էլ չեն լինի: Արդեն քանի օր է ճանապարհին ենք և ոչ ոքի չենք հանդիպել, այդ դեպքում որտեղի՞ց հայտնվեց սա:

Ծառան խոնարհվելով պատասխանեց.

- Մի՛ զայրացիր, մե՛ծն տիրակալ, չէ՞ որ մենք էլ Ձեզ հետ մարդ ենք:

Որքան հաճախ են իրերը, իրադարձություններն ու այլ մարդիկ մեզ հունից հանում: Սակայն այդ խնդիրների մեծամասնությունը ծագում է մեր անկատար մարդկային բնության հետևանքով, այդ պատճառով էլ պետք է ձգտել հոգևոր խաղաղության հասնել, և այդ ժամանակ ապրելը փոքր-ինչ դյուրին կդառնա:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի