Ոմն եղբայր հարցրեց հայր Պիմենին և ասաց. «Եթե տեսնեմ ընկերոջը որևէ հանցանքի մեջ, բարի՞ է՝ եթե ծաղրեմ այն»: Ծերը նրան ասաց. «Եթե մենք ծածկենք եղբոր մեղքը, Աստված էլ մեր մեղքը կծածկի»: Ասաց եղբայրը. «Երբ լսում եմ որևէ եղբոր մասին, որ հանցանք է գործել, նրան իմ սենյակ չեմ հրավիրում և նրա հետ չեմ ուրախանում, իսկ երբ տեսնում եմ բարի համբավի տեր այլ եղբոր, խնդությամբ ընդունում և պատվի եմ արժանացնում նրան»: Ծերը նրան ասաց. «Եթե այն բարեհամբավ ունեցողին հաճելի բաներ ես անում, ապա հանցավորին պարտավոր ես կրկնակին անել, քանզի դեղը վիրավորին է պետք, և ոչ թե՝ առողջին»: Այժմ լսի՛ր այս մասին մեկ այլ պատմություն` սրա նման: Մի եղբայր կար, որ միաբանության վանքում նստում էր առանձին: Սրա անունն էր Տիմոթեոս, որն ընտրյալ և սուրբ մարդ էր: Վանահայրը լսեց մեկ այլ եղբոր մեղանչման մասին և նրա մասին հարցրեց Տիմոթեոսին, թե ինչպե՞ս վարվի: Իսկ նա ասաց` արտաքսե՛լ նրան վանքից, և եղբորն արտաքսեցին: Եվ երբ այդպես եղավ, այսինքն` արտաքսեցին եղբորը Տիմոթեոսի խոսքի համաձայն, այնժամ իսկույն և անմիջապես վտարված եղբոր նույն մեղքի պատերազմը եկավ Տիմոթեոսի վրա, այն աստիճան, որ նա ընկավ: Լաց եղավ Տիմոթեոսն Աստծո առաջ և ասաց. «Թողությո՛ւն տուր ինձ, Տե՛ր, քանզի մեղանչեցի»: Երկնքից ձայն եկավ, որ ասաց. «Տիմոթեո՛ս, դա պատահեց քեզ հետ այն պատճառով, որ փորձության ժամին անտեսեցիր այն եղբորը և փոխանակ օգնելու` առավել վնասեցիր և՛ նրան, և՛ քեզ»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի