Դեռևս այս կյանքում մարդը կարող է զգալ դրախտը կամ դժոխքը

Հուլիսի 27-ին Զորավոր Սբ. Աստվածածին եկեղեցու համայնքը, հոգևոր հովիվ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյանի գլխավորությամբ, հինգ ամիս անց կրկին անգամ այցելեց Ղուկասյան ընտանիքին: Սոցիալապես անապահով ընտանիքը վարձակալությամբ է ապրում Մալաթիա-Սեբաստիա թաղամասի Շրջանային 2/5 հասցեում գտնվող երկու սենյականոց խոնավ բնակարանում, որը զուրկ է պատուհաններից և գտնվում է անմխիթար վիճակում: Ղուկասյան Գայանեն միայնակ է խնամում իր երեք անչափահաս երեխաներին և 80-ամյա ծեր մորը: Տան վարձը և ամենօրյա ծախսերը Գայանեն փորձում է մասամբ լուծել իր մոր կենսաթոշակի և երեխաների նպաստի գումարներով, բայց երբեմն ամենօրյա հացը և մյուս անհրաժեշտ պարագաները ստիպված է լինում խանութներից պարտքով վերցնել: Ընտանիքում ամենամեծ խնդիրն ավագ զավակի՝ 12-ամյա Խաչատրյան Մարտիկի առողջական վիճակն է, հինգ տարեկանից նա տառապում է գլխուղեղի քրոնիկ հիվանդությամբ՝ էպիլեպսիայով, իսկ երկու տարի առաջ Մարտիկի մոտ հայտնաբերվել է գլխի ուռուցք, որի պատճառով երեխայի տեսողությունն աստիճանաբար նվազում է: Վերջին շրջանում Գայանեն նշեց, որ տղայի առողջական վիճակն ավելի է վատթարացել:

Տեր Գրիգորի հետ միասին Ղուկասյան ընտանիքին էր այցելել մոսկվաբնակ Արսեն Գրիչկևիչը, ում աջակցությամբ ընտանիքին հանձնվեց սննդի փաթեթներ և հիգիենիկ պարագաներ: Այնուհետև Տեր Հայրը բժշկության աղոթք կարդաց ընտանիքի համար և ասաց, որ համայնքի անդամները պատրաստակամ են օգնելու և խնամելու Մարտիկին ստացիոնար բուժման ընթացքում, որ երեխան անցնելու է ՀՀ առողջապահության նախարարության աջակցությամբ: Ղուկասյան Գայանեն իր շնորհակալությունը հայտնեց Տեր Գրիգորին և աջակից անձին՝ իրենց ընտանիքին օգնության ձեռք մեկնելու համար:

Առաջին այցից հետո Տեր Գրիգորի առաջարկով Մարտիկն առ այսօր մեծ ուրախությամբ և սիրով ամեն կիրակի հաճախում է Զորավոր Սբ. Աստվածածին եկեղեցի, շապիկ է հագնում և բարձրանում Սբ. Խորան:

Դեռևս երկրի վրա յուրաքանչյուր անձ իր արարքներով կարող է իր շուրջը երկրային դրախտ կամ երկրային դժոխք ստեղծել: Այս մասին Սբ. Պաիսիոս Աթոսացին հետևյալ պատմությունն է ներկայացնում՝ մինչ այդ նշելով. «Սերը դեպի քո անձը ոչնչացնում է սերը մերձավորի հանդեպ, անձնասիրությունը մարդուն զրկում է խաղաղությունից և ուրախությունից»: Ապա պատմում է, որ մի օր` գիշերը, մի մարդ երազում ձայն է լսում, որը նրան ասում է՝ արի գնանք, ես քեզ ցույց կտամ դժոխքը: Այդ ժամանակ նա հայտնվում է մի սենյակում, որի կենտրոնում մի սեղան էր դրված՝ շուրջը բազմաթիվ մարդիկ նստած: Սեղանին սնունդով լի կաթսա կար, բայց մարդիկ սոված էին. նրանք փորձում էին երկարապոչ գդալներով ուտել, բայց զուր, քանի որ հնարավոր չէր՝ դրանց երկարության պատճառով: Այդ պատճառով նրանցից մեկը փնթփնթում էր, մյուսը՝ գոռում, երրորդը՝ լաց լինում: Ապա նա լսում է նույն ձայնը՝ արի գնանք, հիմա ես քեզ ցույց կտամ դրախտը: Այդ ժամանակ նա հայտնվում է նմանատիպ սենյակում միայն մի տարբերությամբ, սեղանի շուրջ նստած մարդիկ հագեցած էին և ուրախ, քանի որ նրանցից յուրաքանչյուրն իր երկարապոչ գդալով դիմացինին էր կերակրում: Ձայնն ասաց այդ մարդուն. «Այժմ հասկանում ես, թե ինչպես կարելի է զգալ դրախտը դեռևս այս կյանքում: Բարին գործողը մխիթարություն է ապրում, քանի որ մխիթարվում է աստվածային մխիթարությամբ:

Իսկ չարիք գործողի համար երկրային դրախտը վերածվում է երկրային դժոխքի: Այսինքն՝ արդեն այս կյանքում մարդը կարող է զգալ դրախտը կամ դժոխքը»:

Կարինե Սուգիկյան