Եկ կռվենք

Երկու ծեր վանական էր ապրում մի խցում և նրանց միջև երբեք որևէ դժգոհություն չէր առաջացել: Սա տեսնելով՝ մեկը մյուսին ասաց.

- Եկ մենք էլ գոնե մի անգամ գժտվենք, ինչպես մարդիկ են անում:

Մյուսը պատասխանեց.

- Նույնիսկ չգիտեմ էլ, թե վեճն ինչպես է առաջանում:

Առաջինն ասաց.

- Մեր առջև մի կավե կճուճ կդնեմ ու կասեմ. «Իմն է», իսկ դու ասա. «Ոչ, քոնը չէ, իմն է»: Դրանից վեճ կծնվի, վեճից էլ՝ կռիվ:

Այսպես պայմանավորվեցին ու կճուճն իրենց առջև դրին: Մի ծերունին ասաց.

- Սա իմն է:

Մյուսը պատասխանեց.

- Իսկ ես կարծում եմ, որ իմն է:

Առաջինը կրկին ասաց.

- Քոնը չէ, այլ իմն է:

Այդժամ երկրորդը պատասխանեց.

- Եթե քոնն է, ապա վերցրու քեզ:

Եվ այդպես էլ վիճաբանության չհասան…

Իգնատի Բրյանչանինովի մեկնությունը.

Ահա՛ ըստ ավետարանական պատգամների և խոնարհությամբ ապրելու պտուղը: Սրան սովոր սիրտն ընդունակ չէ կռվարարության ու վեճերի, այն պատրաստ է ամեն տեսակի զիջումների գնալ՝ վեճ ու կռվից խուսափելու համար:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի