Յուրաքանչյուր քրիստոնյայի կյանքում հոգու պահանջ է և անհրաժեշտություն եկեղեցի այցելել ու պարբերաբար մասնակից լինել եկեղեցական արարողություններին: Աստծո տունն աղոթքի տուն է, որտեղ մենք, հանդիպելով Աստծուն, վայելում ենք Նրա ներկայությունը: Եկեղեցի հաճախող յուրաքանչյուր մեկը պետք է փորձի ծանոթանալ և կատարել այն կանոնները, որ վերաբերում են եկեղեցի հաճախողներին, որպեսզի իրենց պահվածքով որևէ կերպ չվիրավորեն Տիրոջը, տաճարի սրբությունը և աղոթող անձանց հոգևոր զգացումները:
Աղոթքի տանը, առավելապես Սբ. Պատարագի ժամանակ, պետք է լինի խոր լռություն: Քանի որ. «Տերն Իր սուրբ տաճարի մեջ է: Նրա առջև լուռ եղիր, ով երկիր» (Ամբակում 2:20): Ինչպես նաև՝ «Լռությունից միտքը կետրոնանում է ինքն իր մեջ, իսկ շատախոսությունից այն ցրվում է» (Աբբա Եսայի): Հավատացյալներն արարողության ժամանակ հարկ է ուշադիր, ներամփոփ վիճակի մեջ լինեն և պատրաստ՝ աստվածային սիրո և զոհաբերության մեծ խորհուրդին մասնակիցը դառնալու: Բայց երբեմն-երբեմն աղոթքի լռությունը խաթարվում է մարդկանց ոչ տեղին խոսակցություններով: Եկեղեցու հայրերի խրատն այս առումով խիստ է: Սուրբ Գրիգոր Տաթևացին նշում է. «Աղոթքի վայրում պետք չէ զրուցել, որովհետև սատանային է խոսակից նա, ով զրուցում է: Քանի որ մեր խոսակիցն այստեղ Աստված է, իսկ Նրան թողնել և ուրիշ մեկի հետ զրուցել պատշաճ չէ»: Իսկ Սբ. Հովհան Ոսկեբերանն ասել է՝ մի՞թե տուն չունեք նման ոչ տեղին խոսակցությունների համար:
Առաջին հերթին դա անհոգ վերաբերմունք է եկեղեցուն և անուշադրություն՝ աստվածպաշտությանը, ինչը վիրավորում է Աստծուն:
Երկրորդ հերթին դա կոպիտ և աննրբանկատ վերաբերմունք է աղոթողների հանդեպ՝ նրանց ուշադրությունը շեղելով արարողության ժամանակ հնչող աղոթքներից:
Սբ. Պատարագի արարողությանն իրապես մասնակցողների համար թանկ է յուրաքանչյուր րոպեն, որ հոգևոր ուրախության, մխիթարության և օրհնության րոպեներ են: Եվ մի՞թե որևէ մեկն իրավունք ունի խլելու այդ րոպեները դիմացինից:
Ուստի եկեղեցում ծանոթի տեսնելով ուղղակի պետք է թեթևակի ողջունել՝ որևէ հարց չտալով և խոսակցության մեջ չմտնելով: Պետք է աղոթել եկեղեցում որպես արարողության մասնակից, այլ ոչ թե մեկը, որ ներկա է միայն արարողությանը:
Իսկ արարողությունից ուշացած մեկը պետք է եկեղեցի մտնի լուռ և երկյուղածորեն՝ որպես Աստծո տուն, որպես Երկնավոր Հոր խորհրդավոր բնակարան:
Սբ. Պատարագի ընթացքում հնչող աղոթքները, շարականները նպաստում են, որ յուրաքանչյուրի աղոթքը դառնա բոլորի աղոթքը: Եվ սարկավագն այդ ընթացքում հրավիրում է հավատացյալներին, որ իրենց միտքը բարձրացնեն առ Աստված: Նաև զգուշացնում է, որպեսզի զգույշ ու պատրաստ լինեն հոգու դռների պահպանության համար, որոնք են զգայարանները՝ աչքը, ականջը և այլն: Թեպետև այս պատարագումը երկրի վրա է կատարվում, բայց իրականում երկնքում է:
Սարկավագը ժողովրդին հոգեպես նախապատրաստում է մեծագույն խորհրդին և հորդորում է մեծ երկյուղածությամբ, կատարյալ հավատով և սիրով կանգնել Աստծո Սեղանի առջև և աղոթել, որովհետև մոտենում է հացն ու գինին Քրիստոսի Մարմնի և Արյան վերածվելու սրբազան և խորհրդավոր պահը: Ըստ Սբ. Հովհան Ոսկեբերանի՝ Սուրբ Հաղորդության խորհուրդը «ներկայացնում է մի պահ, երբ երկինքը բացվում է և հրեշտակներն են իջնում»:
Փոթորկոտ այս աշխարհում եկեղեցին յուրաքանչյուրի համար փրկության տապան է, այն վայրն է, ուր կյանքի քամիներն ու փոթորիկները մեղմանում են, սաստկաշունչ մրրիկները հանդարտվում են, ավերակները վերականգնվում են: Եվ անփութորեն մեզ պահելով եկեղեցում՝ զրկվում ենք այն խաղաղությունից, որ միայն Աստված կարող է տալ: Իսկ այն մարդիկ, ովքեր ականջալուր և հաղորդակից են Աստծո խոսքի զորությանը, պատսպարված են Տիրոջ այն նավի մեջ, որ երբեք չի խորտակվելու:
Գայանե Սուգիկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի