Երջանիկ մարդը

Մի հարուստ մարդ ուներ այն ամենն, ինչ մարդն է ցանկանում՝ միլիոններ, դղյակներ, գեղեցկուհի կին, հարյուրավոր սպասավորներ, թանկարժեք գինիներ ու նժույգներ: Եվ այդ ամենն այնքան ձանձրացրեց նրան, որ ողջ օրը նստում էր իր շքեղ դղյակում, հոգոց հանում ու տրտնջում ձանձրույթից:

Նրա միակ ուրախությունն ուտելիքն էր: Արթնանում էր ու նախաճաշին սպասում, նախաճաշից հետո ճաշին էր սպասում, ճաշից հետո էլ՝ ընթրիքին: Սակայն այս հաճույքից էլ շուտով զրկվեց, քանի որ ուտելիքի ու քաղցրավենիքի առատությունից փչացրեց ստամոքսն ու ուտելու ցանկությունն էլ կորավ: Անվանի բժիշկներ հրավիրեց, որոնք դեղորայք նշանակեցին և խորհուրդ տվեցին ամեն օր երկու ժամ քայլել մաքուր օդում:

Եվ ահա՛ նման զբոսանքներից մեկի ժամանակ, երբ քայլում էր ու մտածում իր վշտի մասին, մի մուրացկան մոտեցավ նրան:

- Ողորմություն տուր խեղճիս, հանուն Քրիստոսի,- ասաց նա:

Իսկ հարուստն իր ցավի մասին է մտածում, որ ուտելու ցանկություն չունի և չի լսում աղքատին:

- Խղճա ինձ, պարո՛ն, ողջ օրը ոչինչ չեմ կերել:

Հարուստը կանգ առավ:

- Ուտել ես ուզո՞ւմ,- հարցրեց նա:

- Այն էլ ինչպե՜ս, պարո՛ն:

«Երջանիկ մարդ»,- մտածեց հարուստն ու նախանձեց աղքատին:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի