Գլխարկը

Մի դերասանուհի, որ անտանելի գլխացավեր ուներ, մոտենում է սրբակյաց մի ծեր վանականի, ով հայտնի էր իր բժշկություններով: Վերջինս ասում է.

- Հանի՛ր գլխարկդ և գլխացավերդ կդադարեն: Ինչո՞ւ ես ամառվա այս շոգ և տոթ եղանակին ձմեռային բրդյա գլխարկ կրում:

Դերասանուհին պատասխանում է.

- Մի՞թե չեք տեսնում. առանց գլխարկի եմ, թեև անհամբեր սպասում եմ, երբ պատեհ ժամանակ կգա, որպեսզի կրեմ իմ ամենասիրելի, թանկարժեք, գայթակղիչ ձմեռային բրդյա գլխարկը:

Ծերունին ասում է.

- Ահա հենց այդ գլխարկի մասին էլ ասում եմ, որը հիմա գլխիդ դրած եկել ես: Դու քո մտքում ես շարունակաբար այն կրում: Դադարիր միևնույն բանն անընդմեջ մտածել, ցանկանալ, իրագործել, որը ստեղծում է կախվածություն և կապվածություն այդ առարկայից կամ իրողությունից: Հիվանդությունդ քեզ ցավ պատճառելով նախազգուշացնում է, որպեսզի փոխես մտածումդ, ցանկությունդ, գործողությունդ:

Կյանքի տարբեր իրադարձություններում այդ «գլխարկը» կարող է լինել մարդու բնավորության, խառնվածքի մեղանչական բնույթի գործողությունները, ցանկությունները, մտածումները, որոնցից մարդը չի կամենում բաժանվել, դրանցով գայթակղվում է և շարունակում դրանք մշտապես ցանկանալ, մտածել և իրագործել: Եվ այս դեպքում հիվանդությունը, իբրև ահազանգ, գալիս է, որպեսզի կասեցնի մարդու հոգում բույն դրած հավիտենապես կործանող մեղքը, որպեսզի մարդու հոգին թերևս հավետ չկորչի, եթե ոչ այս կյանքում, ապա հանդերձյալ աշխարհում:

Հովհաննես Մանուկյան