Հացթուխը

Մի երկրում սով է ընկնում, բայց բարեպաշտ թագավորն իր ամբարները բացում է և մարդկանց ցորեն բաժանում:

Մի հացթուխը ևս գալիս է ու ասում.

-Հավատում եմ, որ բարեգործ թագավոր ես ու պատրաստ եմ ընդմիշտ ծառայել, միայն թե ինձ էլ իմ բաժինը ցորենը հանիր :

Թագավորը զարմացած հարցնում է նրան.

-Ինչո՞ւ ես մի փոքր կուժ բերել ցորեն տանելու համար:

Սա պատասխանում է.

-Քանի որ այն շատ եմ սիրում:

Անցնում է մեկ օր, և այս մարդն աղաղակելով նորից է գալիս ու ցորեն խնդրում.

Թագավորը զարմացած հարցնում է.

- Ինչո՞ւ ես այս անգամ էլ փոքր դույլ բերել:

Հացթուխը պատասխանում է.

-Քանի որ այն շատ եմ սիրում:

Թագավորը խորհում է և խորհուրդ տալիս.

-Հաջորդ անգամ, երբ գաս, քեզ հետ մի պարկ բեր, որպեսզի քեզ տրված ցորենը երկար ժամանակ բավարար լինի:

Մի քանի օր անց այս մարդը թախանձագին աղաղակելով  գալիս է ու ասում.

-Քո բաշխած ցորենը շատ քիչ է ինձ համար: Ահա բերել եմ իմ պարկը:

Թագավորն ապշած հարցնում է.

-Մի՞թե այս փոքրիկ տոպրակը քո ընտանիքին կբավարարի: Քեզ ասացի պարկ կվերցնես, բայց դու տոպրակ ես բերել:

Հացթուխն արդարանում է.

- Ես միշտ փոքր իրերն եմ սիրում, ինչ էլ, որ ասես, դրա փոքրն եմ ընտրում ու բերում:

Թագավորը պատասխանում է.

-Արդ, այս դեպքում, ինչո՞ւ ես աղաղակում ու ինձանից բողոքում:

 

Եթե մարդու բնավորության, արարքների, կենցաղավարության մեջ փոփոխություն չի լինում, նրա հավատքն անպտուղ է դառնում և ստանում է այնքան, որքանով իր գործուն հավատքի շրջանակն է լինում :