Հանդարտության մասին

Ասաց դարձյալ. «Աղ չարված միսն այն աստիճան է նեխում, որ ամենքը ետ են քաշվում նրա գարշահոտությունից: Նեխածությու­նից թարախաորդեր են ծնվում, որպեսզի ուտելով` սպառեն այն, սա­ կայն երբ աղ է լցվում նրա վրա, նեխումից առաջացած որդերը սատ­կում են, իսկ գարշահոտությունը դադարում է, որովհետև աղը որդերի սատկացնողն ու գարշահոտությունը վերացնողն է: Այսպես է լինում նաև այն կրոնավորի հետ, ով իր անձը տալիս է երկրավոր գործերի և ընկնում է կենցաղի դատարկ հոգսերի մեջ, իր խցում չի հանդարտ­վում, աղոթք չի ուղղում առ Աստված, պահք չի պահում և ճգնու­թյուններ չի անում, որոնք հոգևոր աղ են: Սրա համար էլ նեխում է, հոտում, փտում և լցվում որդերով, այսինքն` չար խորհուրդներով, այնքան ժամանակ, մինչև որ ետ է դառնում դրանցից դեպի կենդանի Աստծո և Նրա հրեշտակների կողմը` գարշահոտության և խենեշ խոր­հուրդների պատճառով այսպիսի ախտեր ամբարելուց հետո, որոնցով բռնված էր իր միտքը: Իսկ եթե ուզում ես իմանալ, թե ինչ են այդ որ­դերը, ապա պատկերացրու դրանք իբրև խավարում շրջող չար դևեր: Հենց այդպես էլ բնակվում են նրա մեջ խենեշ խորհուրդները, մին­չև որ քայքայում և իսպառ ոչնչացնում են: Իսկ երբ անձը դիմի առ Աստված և հեռանա երկրային հոգսերից ու խռովքներից, հավատա ողջ սրտով, թե Աստված կարող է կերակրել իրեն, իր բոլոր հոգսերը գցի Նրա վրա, այնժամ նրան կառաքվի Աստծո աղը՝ Սուրբ Հոգին, բարերար և մարդասեր Հոգին: Եվ երբ նրա վրա իջնի այդ քաղցր և ճշմարիտ Հոգին, նրանից կփախչեն բոլոր որդնանման ախտերը»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016