Մի իմաստուն ծեր քայլում էր ձյունածածկ դաշտով, երբ մի արտասվող ծեր կնոջ հանդիպեց:
- Ինչո՞ւ եք լալիս,- հարցրեց նա:
- Որովհետև կյանքիս մասին եմ մտածում, երիտասարդությանս, գեղեցկությանս, որ տեսնում էի հայելու մեջ, և այն տղամարդու մասին, որին սիրում էի: Աստված ինչո՞ւ է մեզ հիշողություն տվել, չէ՞ որ գիտեր, որ հիշելու էի կյանքիս գարունն ու լաց լինեի:
Ծերը կանգնել էր ձյունածածկ դաշտում և աչքերը մի կետի հառած՝ մտածում էր: Հանկարծ կինը դադարեց լաց լինել:
- Ի՞նչ եք այնտեղ տեսնում,- հարցրեց նա:
- Վարդերով պատված դաշտ,- պատասխանեց իմաստունը,- Աստված մեծահոգի է գտնվել իմ հանդեպ, երբ ինձ հիշելու կարողություն է տվել: Նա գիտեր, որ ձմռանը միշտ կարող եմ հիշել գարունն ու ժպտալ:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի