Սիղվիանեն Մարկոսին իր մյուս աշակերտներից շատ էր սիրում, և դրա պատճառով դժգոհություն եղավ: Մի օր հայրը կանչեց բոլորին, և առաջինը Մարկոսը եկավ: Քանի որ նա գրագիր էր, Սիղվիանեն մտավ նրա խուցը, որպեսզի տեսնի նրա գործը, և տեսավ, որ նա տառի կեսը գրել էր և կանչի վրա գցել էր գրիչն ու դուրս էր եկել: Մի անգամ էլ Մարկոսի մայրը եկավ`ընտիր սպասքով, և աղաչեց ծերին ցույց տալ իր որդուն, իսկ ծերը նրան ասաց. «Դո՛ւրս արի, և թո՛ղ մայրդ քեզ տեսնի»: Նա գնալով մոր մոտ` փակեց աչքերը և ասաց` ապրես, և ետ դարձավ: Չճանաչեց մայրը և վերստին աղերսեց ծերին ցույց տալ իր որդուն: Իսկ երբ ծերը հարցրեց, թե ինչու նա չգնաց մոր մոտ, ասաց. «Գնացի, հա՛յր, և, աղաչում եմ, այդքանն էլ բավական է»: Եվ Սիղվիանե ծերը համոզեց մորը՝ հեռանալ այնտեղից: Սրանից հետո բոլորն ասացին, թե Մարկոսն արժանի է սիրո, քանզի ում սիրում է Տերը, արժանի է, որ մենք ևս սիրենք:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի