Մի հիվանդոտ ծեր կար, որին խնամում էր կույսերից մեկը, իսկ մարդիկ ասում էին, թե սուրբ չեն միմյանց հանդեպ: Եվ ծերը լսեց: Երբ վախճանվում էր, հայրերին ասաց. «Երբ ես կվախճանվեմ, տնկե՛ք իմ գավազանն իմ գերեզմանի վրա, և եթե դալարի և պտուղ բերի, այնժամ կիմանաք, որ ես սուրբ եմ այդ մեղքից, իսկ եթե չբուսնի, կիմանաք, որ սուրբ չեմ»: Եվ երբ վախճանվեց, տնկեցին գավազանը գերեզմանի վրա, և այն բուսնեց և պտուղ բերեց, և ամենքը տեսնելով` փառք տվեցին Աստծուն:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի