Ի՞նչ է սերը

Կրտսեր դասարանի մի աշակերտ հարցրեց ուսուցչուհուն.

- Սերն ի՞նչ է:

Ուսուցչուհին զգաց, որ մյուս երեխաներն էլ ուշադրությամբ լսում են, ուստի ինքը պարտավոր է ազնվորեն պատասխանել: Շուտով դասամիջոց էր, և նա երեխաներին դպրոցի պարտեզ տարավ ու խնդրեց, որպեսզի նրանցից յուրաքանչյուրը որևէ բան բերի, որը ցույց կտար նրանց սրտի սերը:

Երեխաները ոգևորությամբ ցրվեցին ու երբ վերադարձան, ուսուցչուհին ասաց.

- Այժմ, թող յուրաքանչյուրը ցույց տա, թե ինչ է բերել:

Առաջին աշակերտն ասաց.

- Ես ծաղիկ եմ բերել, այն շատ գեղեցիկ է:

Երկրորդն ասաց.

- Ես թիթեռ եմ բերել, տեսե՛ք ի՜նչ գույնզգույն թևեր ունի: Ես նրան իմ հավաքածուի մեջ կդնեմ:

Երրորդն ասաց.

- Իսկ ես թռչնի այս հրաշք ձագուկին եմ բերել: Նա ընկել էր բնից:

Այդպես հերթով նրանք ցույց տվեցին, թե ինչ են հավաքել պարտեզում:

Երբ բոլորն ավարտեցին ցուցադրությունը, ուսուցչուհին նկատեց, որ մի աղջիկ ոչինչ չէր բերել և իրեն անհարմար էր զգում այդ պատճառով: Նա հարցրեց աղջկան.

- Իսկ դու ոչինչ չգտա՞ր:

Աղջիկը ամաչելով պատասխանեց.

- Ներեցե՛ք ինձ: Ես տեսա ծաղիկը, զգացի դրա բույրը, ցանկացա պոկել, բայց հետո որոշեցի ձեռք չտալ, որպեսզի բույրը տարածվի ողջ այգում: Թիթեռնիկին էլ տեսա, բայց նա այնքան երջանիկ էր թվում մի ծաղկից մյուսը թռչելիս, որ չհամարձակվեցի բռնել նրան: Բնից ծառի ճյուղերին ընկած ձագուկին էլ տեսա, բայց երբ բարձրացա ծառի վրա ու տեսա նրա մոր տագնապով լի աչքերը, նախընտրեցի նրան իր բույնը վերադարձնել: Բայց ես ինձ բերել եմ ծաղկի բույրը, թիթեռի ազատությունն ու ձագուկի մոր երախտագիտությունը: Դրանք ինչպե՞ս կարող եմ ցույց տալ:

Ուսուցչուհին գովեց աղջկան ու բացատրեց երեխաներին, որ սերը կարելի է միայն սրտում պահած բերել:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի