Կամրջի վրա

Բարձր կամրջին կանգնած մարդը շատ երիտասարդ էր: Նա շատ բան էր ցանկանում իրագործել այս կյանքում, բայց համարյա ոչինչ չէր կարողացել: Սիրած աղջիկը հեռացել էր նրանից, բոլորը դավաճանել էին, նա այլևս ոչ ոքի պետք չէր: Նրա երիտասարդ, կարճ կյանքում ամեն բան գլխիվայր էր շրջվել և այլևս ուժ չկար ամեն ինչ նորից սկսել: Նա իր ետևից այրել էր բոլոր կամուրջները: Եվ այժմ միայն մեկ քայլ էր մնում անել՝ այս անպետք կյանքի հետ հաշիվները մաքրելու համար…

Կծկված կանգնել էր անդունդի եզրին ու վերջին անգամ քաղաքի լույսերին էր նայում: Ծանր հոգոց հանելով՝ առաջ թեքվեց և հանկարծ…

- Բարի երեկո,- անսպասելիորեն լսվեց ծերունական խզված ձայնը,- որդի՛ս, օգնիր ինչով կարող ես:

Երիտասարդն ակամայից ետ շրջվեց ու անդունդից հեռանալով՝ սկսեց գրպանները զննել: Դրամապանակից հանեց ողջ գումարը, որ այլևս պետք չէր իրեն, ու ծերունուն մեկնեց:

- Սա ինձ համար չէ, որդի՛ս,- պատասխանեց ծերունին,- այստեղ, մոտակայքում, երկու փոքրիկ որբուկ աղջիկներ են ապրում: Օգնիր նրանց, փողն այնտեղ տար, քանի որ լքված են, սոված ու անխնամ:

Նա՝ երիտասարդ ու մոլորված, որ րոպե առաջ պատրաստ էր ինքնասպանության սարսափելի մեղքը գործել, կանգնել էր բարձր կամրջին ու չգիտեր ինչ անել:

- Լավ,- իր համար անսպասելի համաձայնեց նա,- տուր հասցեն, կտանեմ: «Այս գումարը,- մտածեց նա,- կարող է փրկել խեղճ որբուկներին, իսկ հետո… Հետո կրկին այստեղ կվերադառնամ»:

Եվ որքան հեռանում էր կամրջից, այնքան կյանքի հետ հաշիվները մաքրելու վճռականությունը թուլանում էր: Նրա ուսերը ուղղվեցին, քայլերն ավելի վստահ դարձան: Հանկարծ հասկացավ, որ այլևս ետ չի վերադառնա, որովհետև միշտ էլ կարելի է գտնել մարդկանց, որոնց պետք կլինես և՛ դու, և՛ քո օգնությունը:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի