Խոստովանության մասին

Լեռներում մոլորված երկու կուսակրոն քահանա փորձում էին  ճանապարհ գտնել: Եվ ահա տեսնում են մի կարճահասակ մարդու, որին երբ  կանչում են, փախչում է  և  ոչինչ չի պատասխանում:

Բայց երբ ստիպում են և հարցնում, թե՝

- Ո՞վ ես, ասա՛

- Երեսուն տարի է ծառայում եմ դևերին: Ինձ նրանց մատնեցի և նրանց դրոշմն եմ կրում ձեռքիս: Զանազան կերպարանքներով ինձ երևում և  ինչ հրամայում են, անմիջապես կատարում եմ:

Նրանցից (քահանաներից) մեկը սկսեց նրան ցույց տալ դժոխքի տանջանքների մեծությունը, մեղքերի ունայնությունն ու Աստծո անսպառ ողորմությունը:  Դրանից  հետո նա  զղջաց, խնդրեց խորհուրդ՝  իր անձը փրկելու համար:

Այդ ժամանակ քահանան ասաց.

- Խոստովանիր՛ քո բոլոր մեղքերը, քանզի  այնքան է խոստովանության զորությունը, որ մինչև իսկ  սատանանի ուզածդ  զորություն  կարող է  բեկանել  և Աստծո ուզածդ  բարկություն՝ մարել և ուզածդ  հոգևոր զարդով քեզ զարդարել:

Այդ ժամանակ մարդը կատարյալ զղջմամբ խոստովանում է և իսկույն սատանայի դրոշմն ընկնում է նրա ձեռքից:

Այդ ժամանակ քահանաներն ասում են նրան.

- Որպեսզի ավելի ստույգ իմանաս սուրբ խոստովանության զորությունը, համարձակորեն մնա այստեղ և երբ դևը, որին մատնել էիր քեզ, գա քեզ մոտ և չճանաչի քեզ, իմացիր, որ Տեր Աստված թողություն է տվել) քո հանցանքներին:

Նա էլ Աստծո ողորմության հույսով՝ աներկյուղ սպասեց դևին:

Երբ քահանաները գնացին, հեծյալների մեծ բազմությամբ եկավ սատանան և հարցրեց նրան, թե արդյոք տեսել՞ է իր ծառային:

Նրան մարդը պատասխանեց.

- Ես եմ նա, ով ծառայեց քեզ երեսուն տարի:

Եվ դևն ասաց

- Սուտ ես խոսում, խաբեբա՛, ես քեզ երբևէ  չեմ տեսել: Ես նրան եմ փնտրում, ով իմ կնիքն ունի իր ձեռքին:

Եվ նա այս լսելով՝ քահանաների  հետ գնաց  և մինչ ի մահ ծառայեց Աստծուն:

 

Հայելի վարուց