Իոհան Կոլովն իր հարազատ եղբայր Դանիելի հետ անապատ հեռացավ, որտեղ էլ վանականություն ընդունեց: Նրանք սկսեցին մի խցում ապրել և ճգնում էին պահեցողությամբ և աղոթքով: Որոշ ժամանակ անց Իոհանը եղբորն ասաց.
- Որոշել եմ բացարձակապես չմտահոգվել մարմնիս մասին, չեմ ուզում կրակի վրա պատրաստված կերակուր ուտել, այլ ուզում եմ անմարմին հրեշտակի պես ապրել այս անապատում:
Այս ասելով՝ եղած հագուստը վրայից հանեց ու դուրս եկավ խցից:
Հենց այդ գիշեր խիստ ցուրտ եղավ: Ցրտին չդիմանալով՝ Իոհանն իրենց խուցը վերադարձավ ու սկսեց դուռը ծեծել: Եղբայրը երկար ժամանակ չէր արձագանքում՝ կամենալով խրատել նրան, այնուհետև, աղոթելուց հետո ասաց.
- Ո՞վ է այդպես համառորեն իմ դուռը ծեծում:
- Ես եմ՝ քո եղբայր Իոհանը: Չդիմացա ցրտին և վերադարձա քեզ ծառայելու:
Դանիելը պատասխանեց.
- Մի՛ գայթակղեցրու ինձ, դև՛: Հեռացի՛ր, բաց չեմ անի դուռը: Ինչպե՞ս ես համարձակվում ասել, որ իմ եղբայրն ես: Մի՞թե չգիտես, որ իմ եղբայրը հրեշտակ է, անտեսում է իր մարմինը, կերակրի կարիք չի զգում: Հեռացի՛ր ինձնից:
Իոհանն աղոթեց և ասաց.
- Ես քո եղբայր Իոհանն եմ: Այժմ, երբ չդիմացա ցրտին, հասկացա, որ մարմին ունեմ:
Երբ նա ապաշխարեց՝ եղբայրը բացեց դուռը և ասաց.
- Եղբա՛յր, դու մարմին ունես և պիտի աշխատես մարմինդ կերակրելու և հագցնելու համար:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի