Մատանին ունի ուժի, իշխանության, թագավորության խորհուրդ: Այն կրում էին հայրապետներն ու թագավորները, որը խորհրդանշում էր իրենց ուժն ու իշխանությունը:
Հայ Առաքելական Սուրբ եկեղեցում մատանու գործածությունը գալիս է շատ հնուց։ Հայ եկեղեցու նվիրապետական կարգից միայն եպիսկոպոսն ու կաթողիկոսն են պանակեի հետ միասին կրում նաև մատանի՝ որպես պատվի և իշխանության նշան: Եթե աշխարհականների համար մատանի գործածելը պարզապես ցանկության և դրամի հարց է, ապա եկեղեցականների համար աստիճանի և պատվի նշանակություն ունի:
Եպիսկոպոսական ձեռնադրության ժամանակ Հայրապետը եպիսկոպոսին օծելուց հետո հանձնում է նրան հովվական իշխանությանը հատուկ նշանները՝ գավազանը, մատանին և Ավետարանը: Մատանին եպիսկոպոսի աջ ձեռքի ճկույթ մատին դնելիս ասում է. «Ընկա՛լ մատանի առհաւատչեայ հաւատարիմ, եւ մնա՛ զգուշութեամբ յաստուածայինդ քո փեսայութիւն սուրբ Եկեղեցւոյ ճշմարիտ եւ ուղիղ հաւատով»: Այսինքն՝ մատանին բացի իշխանության խորհուրդից եպիսկոպոսին տրվեց՝ իբրև Սուրբ եկեղեցու հետ փեսայացման խորհրդանիշ:
Իսկ նորաօծ կաթողիկոսին ձեռնադրության ժամանակ հայրապետական իշխանության մյուս խորհրդանիշների հետ միասին տրվում է նաև մատանի, որը նա կրում է աջ ձեռքի մատնեմատին:
Գործածած մատանիները կարող են լինել ոսկեօղակ՝ զարդարված ազնիվ քարով կամ ադամանդներով: Մեզանում վարդապետները մատանի կրելու արտոնություն չունեն, թեև հայ հռոմեականների ծայրագույն վարդապետները ունեն այդ արտոնությունը: Լատինացիների մոտ աստվածաբանության վարդապետության դպրոցական ամեն մի աստիճան ունեցողին մատանու արտոնություն է տրվում, իսկ հույների մոտ մատանու սովորույթ բոլորովին չկա:
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի