Հողագործը

Մի հողագործ եզները լծած, իր մեծ գութանով արտերն է հերկում: Նայում է երկնքին ու

մտածում. ՙՏեր Աստված, հուսով եմ, որ այս տարի ինչ էլ ցանեմ, առատ բերք կունենամ և

անցյալ տարիների երաշտից ու անհաջողություններից կխուսափեմ՚:

Աստծո հրեշտակը մոտենում է ու ասում.

- Աշխատիր հողն այնպես հերկել, որ կարողանաս արտերը հավասարաչափ ջրել, ուստի և

առատ բերք ստանալ:

Հողագործն` ինքնագոհ, բայց փոքր-ինչ դառնացած նայում է հրեշտակին ու պատասխանում.

- Դեռ մանկությունից հողի հետ եմ խաղացել ու աշխատել և իմ գործի մեջ վարպետացել, այժմ

եկել ես և ինձ խորհուրդ ես տալիս, թե ինչպես դաշտերը հերկել, ավելի լավ է, դու գնա երկինքն ու ամպերը հերկիր ու հրեշտակային գործերովզբաղվիր:

Հրեշտակը ժպտում է ու պատասխանում.

- Քանի որ քեզ վարպետ ես համարում, իսկ ինձ` աշակերտ, արդ, երկնքի ամպերն այնպես

խառնիճաղանջ եմ հերկել, որ եթե արտերդ հավասարաչափ չվարես ու չոռոգես, ապա դժվար

թե երկնքից թափվող անձրևները դաշտերդ ամբողջապես զովացնեն ու առատ բերք պարգևեն:

Այս առակի կարևոր պատգամներից մեկն այն է, որ հաճախ մարդիկ իրենց ցանկալի կարիքն են ուզում ստանալ Աստծուց, սակայն այլ պատասխան են ստանում, առավել ևս չեն հասկանում, թե Աստված իրենց ինչ է ասում..., որովհետև Տիրոջ համար հաճելի է, որ այդ կարիքը լինի մարդու համար մեղքերի թողություն ստանալը և փրկությունը, այլ ոչ թե երկրային, անձնասիրական կարիքները...

Հովհաննես սրկ. Մանուկյան