Մեծ խոնարհությունը

Մենաստան գալով՝ սուրբ Արսենն ավագ քահանաներին հայտնեց կուսակրոն դառնալու իր որոշման մասին: Նրանք Սուրբ Հոգով լցված ծերի մոտ տարան նրան, ում անունը Իոհան Կոլով էր: Ծերը ցանկացավ փորձության ենթարկել Արսենին:

Երբ ճաշի նստեցին, ծերն Արսենին չհրավիրեց, այլ թողեց կանգնած: Նա, աչքերը գետնին խոնարհած, կանգնել ու մտածում էր, որ Աստծո ներկայությամբ կանգնել է նրա հրեշտակների առջև:

Երբ սկսեցին ուտել, ծերը մի կտոր չորահաց վերցրեց ու նետեց Արսենին: Դա տեսնելով, Արսենն այսպես ընդունեց ծերունու արարքը. «Ծերը, Աստծո հրեշտակի նման, իմացավ, որ ես որպես մի շուն եմ, նույնիսկ շնից էլ վատը և այդ պատճառով էլ հացն ինձ շան պես տվեց: Ուրեմն այդ հացը շան պես էլ կուտեմ»: Այսպես մտածելուց հետո, Արսենը չորեքթաթ մոտեցավ չորահացին, բերանով վերցրեց այն, մի անկյուն տարավ ու սկսեց ուտել:

Ծերը, նրա մեծ խոնարհությունը տեսնելով, ասաց քահանաներին.

- Նա ճարտար վանական կդառնա:

Շատ ժամանակ չանցած, Իոհանը նրան իրեն մոտիկ մի խուց տվեց և սովորեցրեց իր փրկության համար ճգնել:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի