Մի գավաթ գինի

Գինեգործը ընկնում է մի մեծ փոսի մեջ և օգնություն կանչում: Մի գյուղացի անցնելիս լսում է և շտապում օգնել, սակայն ասում է.

- Ի՞նչ կտաս, մինչ քեզ այս փոսից դուրս հանելը. ընտանիքս սոված սպասում է, երբ տուն հաց կտանեմ:

Գինեգործը գրպանից հանում է ոսկեդրամները, մտմտում ու նորից դնում գրպանը և պատասխանում.

- Իմ պահեստում ավելացած գինի ունեմ, որն այժմ թագավորի համար եմ տանում: Սայլս մոտակայքում է, որի վրա այդ գինով լի կճուճն է, և գավաթներ կան: Գնա և միայն մի գավաթ գինի խմիր:

Գյուղացին շտապում է այդտեղ, սակայն ագահորեն խմում է ամբողջ կճուճի գինին, հարբում, օրորվելով գալիս, և ինքն էլ է ընկնում նույն փոսը: Գինեգործը զղջալով ասում է.

- Ագահություն և ժլատություն արեցի: Արդ, երբ դուրս գամ այստեղից, սխալս կուղղեմ, քանի որ Աստված տեսնում է, թե մենք մեր սրտի ունեցածի՞ց ենք տալիս, թե՞ ավելացածից և բացահայտում է այն ու մեզ խրատում:

Հովհաննես Մանուկյան