25 Նոյեմբեր, Բշ
Հայր Սրապիոնի մասին ասում էին, թե նրա կյանքը նման էր միայնակ թռչունի կյանքին, քանզի ոչ մի երկրային ինչք չունեցավ, երբեք խցում չբնակվեց, այլ մի մազեղեն քուրձ հագին և մի փոքրիկ ավետարան ձեռքին՝ շրջում էր՝ ինչպես անմարմին մի էակ: Շատ անգամ նրան տեսնում էին բնակավայրերից դուրս՝ ճանապարհների վրա նստած և դառնապես լաց լինելիս: Երբ անցորդներն հարցնում էին, թե նա ինչու է այդպես ողբում, նա պատասխանում էր և ասում. «Իմ Տերն ինձ բազում ունեցվածք վստահեց, բայց ես կորցրի այն ամբողջությամբ և երկնչում եմ, քանզի պատրաստվում է տանջել ինձ»: Ճանապարհորդները, երբ լսում էին այս, կարծում էին, թե ոսկի և հարստություն նկատի ունի, և հաց էին տալիս նրան ու ասում. «Վերցրո՛ւ, կեր՛ այս, եղբա՛յր, իսկ հարստությունդ, որ կորցրիր, Աստված կարող է տալ քեզ նորից»: Եվ ծերն ասում էր` ամեն:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի