Նա տվեց իր ունեցածը և Քրիստոսով նոր կյանք ստացավ

Հավատալ Աստծուն՝ նշանակում է առանց վախի և կասկածների կատարելապես վստահել Նրան: Շատ ավելի հեշտ է հավատը խոստովանել խոսքով, քան թե գործով: Որպեսզի մարդը կարողանա գործով հավատալ Աստծուն, պետք է պատրաստ լինի տալու և ընդունելու ամեն ինչ հանուն Աստծու: Ավետարանում կարդում ենք մի մեղավոր կնոջ մասին, որ բոլորի ուշադրությունը դեպի իրեն գրավելով՝ համարձակվեց մոտենալ Քրիստոսին: Նա այն անձն էր, որ պատրաստ էր տալու և ընդունելու ամեն ինչ հանուն Աստծու: Այս կնոջ մասին Ղուկաս ավետարանիչը պատմում է՝ փարիսեցիներից մեկը Սիմոն անունով հրավիրում է Հիսուսին՝ իր տուն ճաշելու: Հիսուս գնում է նրա տուն և նստում ճաշելու: Քանի որ կազմակերպված երեկոյի մուտքն ազատ էր, փարիսեցու տանը բացի հրավիրվածներից կարող էր որպես դիտորդ ներկա գտնվել յուրաքանչյուր ոք: Եվ քանի որ Քրիստոս էր հրավիրված, Ում բազմաթիվ մարդիկ էին հետևում՝ Նրա ուսուցումները լսելու և իրենց հիվանդություններից բժշկություն ստանալու համար, պարզ էր, որ շատերն էին ցանկանում այդ երեկոյին ներկա գտնվել: Շատերի հետ միասին այդ տուն մտավ մի պոռնիկ կին, ում հոգին լի էր զղջման և ապաշխարության զգացումով: Նա մոտեցավ միմիայն և բացառապես Քրիստոսին՝ հավատալով, որ Նա կընդունի իրեն՝ լինելով նրանց մեջ, ովքեր դատում էին իրեն՝ ոչ մի հնարավորություն չտալով: Նա, հետևի կողմից Հիսուսի ոտքերի մոտ կանգնած, լաց էր լինում, արցունքներով թրջում էր նրա ոտքերը և մազերով սրբում, համբուրում էր ու յուղով օծում:

Իր արդարությամբ հպարտ փարիսեցի Սիմոնի համար վիրավորական էր այդ կնոջ անգամ մեկ հպումը, մի կնոջ, որ հայտնի էր բոլորին իր անառակ կյանքով: Նա զարմանում էր, թե ինչպես է Քրիստոս թույլ տալիս այդ կնոջը իրեն մոտենալ: Այդ ժամանակ Քրիստոս հրավիրեց Սիմոնի ուշադրությունը և պատմեց երկու պարտապանների մասին առակը: Ըստ առակի՝ այդ պարտապաններից մեկն իր փոխատուին հինգ հարյուր արծաթ դրամ էր պարտք, մյուսը՝ հիսուն: Եվ քանի որ նրանք վճարելու ոչինչ չունեին, փոխատուն երկուսի պարտքն էլ զիջեց: «Հիմա դո՛ւ ասա, այս երկու պարտապաններից ո՞ր մեկն ավելի կսիրի նրան»,- հարցրեց Հիսուսը Սիմոնին: Սիմոնը պատասխանեց. «Ինձ այնպես է թվում, թե նա, ում ավելի շատ շնորհեց»: Քրիստոս հավանություն տվեց Սիմոնի պատասխանին, ապա նրա առջև բացահայտեց, որ իր պատասխանով նա իր դատավճիռը հնչեցրեց, քանի որ չազդվեց կնոջ զղջումից և սիրո արցունքներից:  

«Սիմո՛ն, դու տեսնո՞ւմ ես այս կնոջը: Ես տունդ մտա, բայց դու ոտքերս լվանալու համար ջուր չտվեցիր, մինչ սա իր արցունքներո՛վ թրջեց ոտքերս և իր մազերո՛վ սրբեց: Դու բարի գալուստի մի համբույր չտվեցիր ինձ, մինչ սա տունդ մտնելուցս ի վեր չդադարեց ոտքս համբուրելուց: Դու յուղով իմ գլուխը չօծեցիր, մինչ սա անուշահոտ յուղով ոտքերս օծեց: Ուստի ասում եմ քեզ, քանի որ նա շատ սիրեց Ինձ, Իր բազմաթիվ մեղքերը ներված են իրեն: Քանզի ում ավելի են ներում, նա ավելի սեր է ցույց տալիս. իսկ ում քիչ են ներում, նա ավելի քիչ է սիրում»,- ասաց Քրիստոս, ապա կնոջն ուղղելով Իր խոսքը՝ ասաց՝ քո մեղքերը ներված են քեզ: Տիրոջ այս խոսքերը տարակուսանքով ընդունեցին ներկաները՝ ո՞վ է այս մարդը, որ նույնիսկ մեղքերն է ներում: Հիսուսն ասաց կնոջը՝ քո հավատը քեզ փրկեց, գնա՛ խաղաղությամբ (Ղուկ. 7:36-50):

Քրիստոս տեսնում և փորձում է կնոջ հավատն ու սերը՝ ընդունելով նրա թե՛ մեղքը, թե՛ զղջումը և թե՛ սերը:  Իր մեղքերը գիտակցելն ու զղջալը դրդեցին նրան կարևոր մի քայլի՝ նա տվեց իր ունեցածը և Քրիստոսով նոր կյանք ստացավ: Հավատը փրկեց նրան, քանի որ նա խնդրեց առանց կասկածելու: Հենց այսպիսի հավատը կնոջ սրտում արթնացրեց ձգտումը վերականգնելու առ Աստված ունեցած իր հարաբերությունը, որ խաթարվել էր մեղքերի պատճառով: Այդպիսի հավատն էր, որ նրան բերեց Քրիստոսի մոտ և որն արտահայտվեց երախտագիտությամբ ու սիրով:

Տերը կնոջն ասաց՝ գնա խաղաղությամբ, որպեսզի նա չշեղվի ճշմարտության ուղուց: «Քո հավատը քեզ փրկեց» խոսքերը Քրիստոս հաճախ էր ուղղում նրանց, ում բժշկում էր՝ նրանց հավատի համաձայն: Իսկ «գնա խաղաղությամբ» խոսքերն ասում էր նրանց, ում շփոթեցնում կամ անհանգստացնում էր ինչ-որ բան: Փարիսեցի Սիմոնի տանը մեղքերի թողություն ստացած կնոջը կարող էր շփոթեցնել փարիսեցիների տրտունջը, թե ինչու Քրիստոս ներեց նրան: Երանելի Թեոփիլակտ Բուլղարացին, մեկնելով սույն հատվածը, ասել է. «Քրիստոս, սանձահարելով ներկաների տրտունջը, ցանկացավ ցույց տալ, որ յուրաքանչյուրին փրկում է իր հավատը: Նա չասաց՝ Ես քեզ փրկեցի, որպեսզի նրանք ավելի մեծ նախանձի մեջ չընկնեին, այլ ասաց՝ քո հավատը քեզ փրկեց: Քրիստոս դա ասաց, որպեսզի մասամբ հանգստացնի նրանց իրենց նախանձից, մասամբ նրանց դարձնի առ Աստված»: 

Փարիսեցի Սիմոնի տանը հավաքված հետաքրքրասեր ամբոխը տեսնում է, թե ինչպես են երկու հակադրություններ՝ սերն ու ատելությունը, հավատն ու անհավատությունը, հույսն ու անհուսությունը միմյանց բախվում: Այս բախումները տեղի են ունենում այն ամենի շուրջը, ինչը, սովորաբար, միավորում է, իսկ մարդկանց միավորում է ապաշխարությունը: Այս ամենի հիմքը նոր պատվիրանի մեջ է, որ պատգամեց Քրիստոս Իր աշակերտներին. «Մի նոր պատվիրան եմ տալիս ձեզ՝ սիրեցե՛ք միմյանց: Ինչպես ես ձե՛զ սիրեցի, դուք էլ միմյանց սիրեցեք» (Հովհ. 13:34): Ի տարբերություն հինկտակարանյան սիրո պատվիրանի՝ սիրո նոր պատվիրանը չի փնտրում իրենը, այլ ամբողջապես զոհաբերում է իրեն: Այդ սիրո էությունը զոհողության մեջ է, որի դեպքում կորչում է «Ես»-ի և «ոչ Ես»-ի միջև գտնվող ամեն մի պատնեշ: Սուրբ Հոգու շնորհները հնարավորություն են տալիս ամենատարբեր մարդկանց թափանցելու միմյանց հոգին և տեսնելու դիմացինի մեջ թանկագին, ճշմարիտ էությունը, որն իր մեջ կրում է Աստծու պատկերն ու նմանությունը:

Կազմեց Կարինե Սուգիկյանը