Թագավորի խորհրդատուն հանդիպում է մի գյուղացու, ով անջրդի վայրում ջրհոր էր գտել և արքայի նվիրած արծաթափայլ դույլերով ոգևորությամբ ջուր էր կրում և ծովի մեջ լցնում: Խորհրդատուն հանդիմանում է. «Բարի գործ անելու համար անտեղի ոգևորությունդ քեզ անխոհեմության և անմտության է հասցրել և փոխանակ ցամաքած վայրերում չորացող ծառերի ու ծաղիկների ծարավը հագեցնես, դույլերով ծովի մեջ ես ջուր լցնում` պարծենալով, թե արքայի համար ծովի ջուրն ես ավելացնում...»:
Լինում են դեպքեր, երբ մարդիկ ոգևորված աղոթում են Աստծուն, որպեսզի իրենց հնարավորություններ և կարողություններ տրվեն աստվածահաճո գործ անելու համար, սակայն Աստված լռում է` այդպիսով կոչ անելով խոհեմության և համբերատարության, քանի որ տեսնում է, թե տվյալ անձինք վերոհիշյալ գյուղացու նման անխոհեմ ոգևորությամբ ինչպես են ծովի մեջ ջուր լցնելու, այլ ոչ թե չորացող ծառերի ու ծաղիկների ծարավը հագեցնելու...
Հովհաննես Մանուկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի