Ողջ եմ

Մի ծեր վանական, մտքերով խորասուզված, գնում էր անապատով և հանկարծ մի խորը փոսի մեջ ընկավ: Վանականները, նրան գտնելով, որոշեցին, որ մահացել է և գերեզմանոցի մատուռը տարան: Որքան մեծ եղավ նրանց զարմանքը, երբ ծերը գիտակցության եկավ:

- Իսկ մենք կարծեցինք, թե մահացել ես, եղբա՛յր,- բացականչեցին նրանք:

- Իսկ ես, ընդհակառակը, գիտեի, որ ողջ եմ,- հանգիստ պատասխանեց ծերը:

- Որտեղի՞ց գիտեիր, որ չես մահացել, եթե կյանքի նշաններ ցույց չէիր տալիս:

- Սոված էի և ոտքերս սառչում էին:

- Հետո ի՞նչ:

- Մտածեցի՝ եթե մահացել եմ, ապա պետք է կամ դրախտում լինեմ, կամ՝ դժոխքում: Բայց եթե դրախտում եմ, ապա չեմ կարող սոված լինել, իսկ եթե դժոխքում՝ ոտքերս չեն կարող սառչել:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի